اختصاصی آناج؛ وزارت خارجه ارمنستان در مورد حوادث فوریه 1988 بیانیهای صادر کرد و 20 فوریه را به عنوان روز به اصطلاح “احیای آرتساخ” گرامی داشته و بار دیگر ادعاهایی علیه تمامیت ارضی جمهوری آذربایجان را منعکس کرد.
وزارت امور خارجه ارمنستان اعلام کرد: شورای معاونان خلق منطقه خودمختار قرهباغ کوهستانی تصمیمی تاریخی در مورد مبارزه مسالمتآمیز برای تعیین سرنوشت و علیه تبعیض نژادی دیرینه و پاکسازی قومی علیه ارامنه قرهباغ گرفته است! این رویداد پایه و اساس جنبش همه ارمنیان برای آزادی، زندگی با عزت و ایمن و حقوق بشر در کشورشان را در سال 1988 گذاشت.
در این بیانیه همچنین آمده است: پس از 34 سال قتلعام شدید جمهوری شوروی آذربایجان و علیرغم دو جنگ خونین، ارمنستان و آرتساخ به همکاری در جهت اهداف ملی، دولت، حاکمیت، حقوق ارمنیان و به رسمیت شناختن بینالمللی ادامه میدهند.
لازم به ذکر است که پس از الحاق زنگهزور به ارمنستان، آذربایجانیها و نه ارمنیها همواره در جمهوری قرهباغ کوهستانی سابق مورد تبعیض قرار میگرفتند و از هر وسیلهای برای خروج آذربایجانیها از این سرزمینها استفاده میشد.
در جمهوری سابق قرهباغ، ارامنه به طور کامل در مدارس متوسطه به زبان ارمنی تحصیل میکردند، همه بیلبوردها و نام بخشها به زبان ارمنی نوشته میشد و یک دانشگاه ارمنی در خانکندی فعالیت میکرد. ارمنیها همیشه بالاترین پست را در ادارات و شرکتهای قرهباغ کوهستانی داشتند و مکاتبات به زبان ارمنی انجام میشد.
جمهوری سابق قرهباغ کوهستانی که هر ساله یارانههای زیادی از بودجه دولتی جمهوری شوروی آذربایجان دریافت میکرد، همواره روابط گستردهای با ارمنستان داشته است. در آن زمان کریدور لاچین در خدمت آنها بود و مشکلی برای ارامنه وجود نداشت.
تا 20 فوریه 1988 اکثریت قریب به اتفاق جمعیت ساکن در قرهباغ کوهستانی، ارمنی بودند و تعداد آنها به 149 هزار نفر افزایش یافته بود. نهتنها در قرهباغ، بلکه در تمام مناطق آذربایجان، به ویژه در باکو، ارامنه در مناصب عالی نمایندگی داشتهاند و پردرآمدترین حوزهها را رهبری کردهاند یا یکی از افراد کلیدی در آنجا بودهاند.
تنها پس از وقایع سال 1988، افکار عمومی آذربایجان به تلاش ارامنه برای تصرف مجدد اراضی از آذربایجان اعتراض کردند و تظاهرات مسالمتآمیز در باکو شکل گرفت. در پاسخ، ارامنه حملات و قتلعام را علیه آذربایجانیها در قرهباغ کوهستانی و مناطق اطراف آن آغاز کردند.
ارامنه چندین نسلکشی هولناک از جمله خوجالی و آغدابان را مرتکب شدهاند و سرژ سرکیسیان سومین رئیسجمهور ارمنستان و یکی از قاتلانی که این قتلعام را رهبری میکرد، در مصاحبهای با توماس دی وال در سال 2000 میلادی با بیشرمی گفت: “با خوجالی به آذربایجانیها ثابت کردیم که ما شوخی نمیکنیم!” و به صورت رسمی اذعان کرد که ارمنستان سیاست نسلکشی و پاکسازی قومی را علیه آذربایجانیهای صلحجو در قرهباغ کوهستانی دنبال میکند.
در نتیجه پاکسازی قومی و اشغال، ارمنستان که حدود 28 سال توانسته بود جمهوری قرهباغ کوهستانی سابق و 7 ناحیه اطراف آن را کنترل کند، آن سرزمینها را نابود کرد، تمام ساختمانها را ویران کرد و آنها را به جهنم تبدیل کرد.
این سیاست اشغالگری به خود ارامنه نیز آسیب رساند. اگر در سال 1988، 149 هزار ارمنی در جمهوری سابق قرهباغ کوهستانی زندگی میکردند، تا 27 سپتامبر 2020، قبل از شروع جنگ دوم قرهباغ، تنها 60 هزار ارمنی باقی مانده بودند. در حال حاضر 27 هزار ارمنی در منطقه مسئولیت موقت نیروهای حافظ صلح روسیه زندگی میکنند.
موجودیت ارامنه در ارمنستان نیز به سرعت در حال کاهش است. اگر در سال 1988 در ارمنستان 3.5 میلیون ارمنی وجود داشت، اکنون این رقم به 1.8 میلیون رسیده است.
علیرغم همه ویرانیها، فجایع اقتصادی و مشکلات جمعیتی ناشی از ارامنه، سیاستمداران و ایدئولوگهای ارمنی نمیخواهند از سیاست اشغالگری دست بکشند و به نظر میرسد تا زمانی که ارامنه تا آخرین نفر از ارمنستان فرار نکنند و ارامنه به پایان نرسند، ادعای ارمنستان بزرگ پایان نخواهد یافت.
لازم به ذکر است که اگر در سال 1988 جمعیت آذربایجان 7 میلیون نفر بود اکنون به بیش از 10 میلیون و 100 هزار نفر رسیده است.
انتهای پیام/
ایروان خودش یک ایالت مسلمان نشین بود…ننگ و مرگ بر سیاست کثیف استالینی که الان هم با همکاری برخی کشورهای نامرد در منطقه جریان دارد.