به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، تینا یاری، ساناز سعدیزاده و ستایش خطیبی، سه دختر وزنهبردار تبریزی پس از عملکرد درخشان در رقابتهای قهرمانی کشور همراه با خانم «نیاز خطیبی» مربی خود در تحریریه آناج حضور یافته و گفتگوی مفصلی با خبرنگار ما انجام دادند.
در بخش اول این مصاحبه، صحبتهای جالبی در مورد نحوه حضور این ورزشکاران در ورزش وزنهبرداری، واکنش اطرافیان، شیوه تمرینات و چالشها مطرح شد (اینجا بخوانید) و اکنون بخش دوم آن را به قرار زیر پیش روی دارید:
ستایش رقبا از کار تیمی تبریزیها
آناج: از معیارها و روشهای انتخاب وزنه که از فاکتورهای حساس مسابقات است هم برایمان بگویید، اینکه این انتخاب چقدر روی موفقیت یک وزنهبردار تاثیر میگذارد و معمولاً چگونه برنامهریزی میکنید؟
ساناز سعدیزاده: انتخاب وزنه بسیار مهم است و گاهی یک ورزشکار با یک انتخاب نادرست حذف و اوت میشود. ما در مسابقات سعی میکنیم با همفکری وزنهها را انتخاب کنیم. به تبع با توجه به شناختی که از یکدیگر در طول تمرینات پیدا میکنیم، این آگاهی نسبت به همتیمیهایمان وجود دارد و ارزیابی کلی از میزبان توانایی به دست میآید. این یک کار تیمی است و با اینکه مسابقات وزنهبرداری به صورت انفرادی در دستههای وزنی مختلف برگزار میشود اما با کار تیمی نتیجه مطلوبی دارد.
این انتخاب تنها بر اساس جدولخوانی نیست و ما نفرات شرکت کننده و فاصله حرکات را هم مدنظر قرار میدهیم تا بتوانیم در طول مسابقه استراحت کافی داشته باشیم و نفسی چاق کنیم. درست است که تشخیص وزنه درنهایت با مربی است اما این مشورت و همفکری بسیار به موفقیت وزنهبرداران کمک کند.
مربی: در این دوره از مسابقات کشوری همه تیمها تحت تاثیر رابطه خوب و صمیمانه بچههای ما قرار گرفته و از کار تیمی آنها تمجید میکردند. این ارتباط به قدری خوب و قوی است که حتی خود من در مسابقات کار انتخاب وزنه را در اکثر مواقع به خودشان محول کردم. ورزشکاران ما باهم مشورت و جدولخوانی میکنند و اگر بگویم که نیازی به مربی ندارند، به هیچ عنوان بیراه نیست.
برای مهار وزنه باید موفقیت را ملکه ذهن کرد
آناج: وقتی که پشت وزنه قرار میگیرید، چه چیزی را در ذهنتان مرور میکنید؟
ساناز سعدیزاده: مسابقات بانوان با سروصدای زیادی نسبت به آقایان برگزار میشود. معمولاً توصیههای مربیان را مرور میکنیم و تمرکز ما بیشتر بر اجرای درست حرکات است.
ستایش خطیبی: هنگامی که پشت وزنه قرار میگیرم، سعی میکنم به مهار وزنه فکر کنم که این تصویرسازی در اجرای حرکت بسیار کمک میکند. به نوعی این کار ذهن را آماده میکند تا بتوانیم وزنه را بالای سر ببریم.
تینا یاری: به نظرم تمرکز در وزنهبرداری حرف اول را میزند. یک وزنهبردار قبل از اجرای حرکت باید این تفکر را داشته باشد و ملکه ذهن خود کند که موفق به مهار وزنه شده است. در حرکت دو ضرب هنگام زدن حرکت قیچی باید سر جلوی وزنه قرار بگیرد که این کار باید با ظرافت خاصی انجام شود. عدم تمرکز و یک اشتباه محاسباتی کوچک ممکن است که به ناکامی ورزشکار منجر شود.
یک ضرب یا دو ضرب؟
آناج: در وزنهبرداری شروع مسابقه و حرکت اول کلیدی و بسیار مهم تلقی میشود، اما میخواهم این سوال را مطرح کنم که کدام حرکت سختتر است یک ضرب یا دو ضرب؟
ستایش خطیبی: بدن من سرعتی نیست و در رشته شنا نیز این مشکل را داشتم و به همین دلیل با حرکات قدرتی راحتتر هستم. یک ضرب برای من سختتر از دو ضرب است.
تینا یاری: برای من دو ضرب سختتر است. البته من در مسابقات استرس میگیرم که باعث میشود تا نتوانم توانایی حداکثری خود را نشان دهم. من در سال گذشته در جریان اردوی تیم ملی موفق شدم رکورد ملی وزن خودم را بزنم اما در مسابقات نتوانستم این رکوردها را تکرار و به شکل رسمی ثبت کنم.
ساناز سعدیزاده: من نیز یک ضرب را بهتر میزنم و این حرکت من خیلی قویتر از دو ضرب است. جالب است بدانید که در مسابقات سنندج وزنههای انتخابی من برای دو ضرب کمتر از یک ضرب بود و حتی مسئولان برگزاری مسابقات تعجب کرده بودند که این وزنهها اشتباه ثبت شده است درحالی که درست بود.
تینا یاری: بهطورکلی حرکت یک ضرب حساستر از دو ضرب است. البته برخی بدنها یک ضرب زن و برخی دیگر دو ضرب زن هستند. در دو ضرب پس از کشیدن وزنه به روی سینه فرصت نفس کشیدن و تجدید قوا وجود دارد اما یک ضرب درجا زده میشود که یک ریسک است. البته در حرکات دو ضرب نیز قیچی بسیار حساس است و اگر به درستی پرتاب نشود، با شکست مواجه خواهد شد.
ساناز سعدیزاده: در دو ضرب حرکت کششی انجام میشود و چون در تکنیک قیچی ظرافت زیادی وجود دارد، باید با تمرکز و دقت بیشتری انجام شود که من در این زمینه ضعف دارم. من حتی وزنه ۱۲۵ کیلوگرم را به سینه کشیدهام اما ضعف در حرکت قیچی باعث شده تا نتوانم حرکت خود را کامل کنم. این تواناییها در هر فرد متفاوت است و برخی ورزشکاران در حرکت کششی ضعف دارند که بدن آنها را برای پرتاب قیچی خالی میکند.
وزنهبرداران صبورتر هستند
آناج: با حضور در وزنهبرداری چه هدف و آرزویی را دنبال میکنید؟
ساناز سعدیزاده: در عالم ورزش هر رقابتی یک تجربه جدید است و با حضور در میادین مختلف پختهتر میشوید. با کسب تجربه دیدگاهها هم عوض میشود اما من از زمانی که وارد رشته وزنهبرداری شدهام، سعی کردهام قدم به قدم پیش بروم و خیلی دوست دارم که پله پله مراحل ترقی را طی کنم. درحال حاضر هدف من انتخاب به تیم ملی و حضور در مسابقات آسیایی است.
تینا یاری: وزنهبرداری رشته زمانبری است یعنی کسی که پا به این عرصه میگذارد باید اهدافش را به صورت بلندمدت تنظیم کند. حقیقت این است که در برخی رشتهها در کوتاه مدت میتوان به نتیجه رسید اما رشته وزنهبرداری استقامت و صبر بیشتری میطلبد. ورزشکاران این رشته صبورتر هستند. شاید افزایش یک کیلوگرم در رکوردها ماهها زمان ببرد که نیازمند تلاش، پشتکار و صبر است.
سقف تصورات و رویاهای من از حضور در این رشته المپیک است که مطمئناً رسیدن به این رویا زمان خواهد برد ولی دور از دسترس نیست. با یک برنامهریزی دقیق و تلاش و جدیت میتوان آن را محقق کرد. هدف من در وحله اول تثبیت جایگاهم در تیم ملی است تا بتوانم به مسابقات آسیایی اعزام شوم و به هدف برتری که در ذهنم دارم، نزدیک شوم.
ستایش خطیبی: من هدفهای قشنگی دارم {میخندد} اینکه بتوانم با تداوم عملکرد خوب در مسابقات کشوری ملیپوش شوم و سپس حضور در مسابقات آسیایی و کسب مدال در این مسابقات رویایی است که دنبال میکنم.
شوخی جالب: از تنبلی وزنهبردار شدم!
آناج: اگر وزنهبردار نمیشدید دوست داشتید در کدام رشته ورزشی فعالیت کنید؟
ساناز سعدیزاده: من از روی تنبلی این رشته را انتخاب کردم؛ اینکه یک وزنه بزنم و کمی استراحت کنم که لذت خاصی دارد {میگوید که شوخی میکند}. اگر وزنهبرداری نبود رشتههای کراس فیت یا تناسباندام را انتخاب میکردم.
ستایش خطیبی: من ترجیح میدادم هندبالیست شوم چون بعد از وزنهبرداری به این رشته علاقه دارم. البته ورزش شنا را هم دوست دارم ولی در زمان فعالیت در این رشته متوجه شدم که محدود به مسابقات ملی است و برای بانوان ما حضور در میادین بینالمللی میسر نیست. آخر این رشته در کشور ما برای بانوان حضور در مسابقات ملی است که قانع کننده نیست.
تینا یاری: اگر بگویم در تصوراتم رشته وزنهبرداری جایگاهی نداشت و حتی نمیدانستم این رشته وجود دارد و چیست، شاید باور نکنید ولی اینگونه است. حضور در این ورزش برایم یک معجزه بوده است. شاید اگر وزنهبردار نمیشدم الان ورزشکار نبودم. به فوتبال و دوومیدانی علاقه داشتم اما به اندازهای نبود که بخواهم حرفهای دنبال کنم. من سرعت زیادی داشتم و احساس میکردم میتوانم در دوومیدانی موفق شوم اما وقت کافی برای این ورزشها را نداشتم!
حیف است که این ورزشکاران حمایت نشوند
خطیبی، مربی: این سه ورزشکار علاقه بسیار زیادی به وزنهبرداری دارند و با این ورزش زندگی میکنند. حتی در زمان اوجگیری بیماری کرونا که محدودیتهایی نیز برای فعالیت اماکن ورزشی اعمال شده بود آنها در خانه بدون تجهیزات کار میکردند. خیلی جالب است که در خانه با دسته بیل و گالن آب هالتر وزنه درست کرده بودند و با آن تمرین میکردند. در آن زمان چالشهای تمرینی برگزار میشد که ویدیوی تمرین با این وسیله را به فدراسیون ارسال کردیم که بازتاب زیادی داشت و حتی در رسانه ملی نیز انعکاس پیدا کرد. واقعاً حیف است که این ورزشکاران با این علاقه حمایت نشوند.
ساناز سعدیزاده: متاسفانه کرونا خیلی به ورزش ما لطمه زد و اگر دو سال از میادین دور نمیشدیم الان رکوردهای خیلی بهتری داشتیم.
جز وزن کم کردن خاطره دیگری ندارم!
آناج: خاطره جالبی هم از حضورتان در ورزش وزنهبرداری دارید؟
خطبیی، مربی: پیش از اعزام به مسابقات قهرمانی کشور در همدان وزنکشی کردیم که ستایش خطیبی ۸۶ کیلوگرم بود اما هنگامی که در سالن مسابقات روی باسکول رفت، ۸۹ کیلوگرم شد! فکر میکردیم که اشکال از ترازو است اما بار دیگر وزنکشی کردیم که اینبار وزن ۸۸ کیلوگرم را نشان داد. ما انواع و اقسام روشها را برای رسیدن به وزن مسابقه انجام دادیم اما کارساز نبود و هیچ اثری نداشت. در ادامه با تشخیص پزشک قرار شد تا آب را از رژیم غذایی حذف کنیم که با این روش شدیداً بداخلاق شده بود و گرسنگی نیز از طرف دیگر برایش عذابآور بود. خوشبختانه با دردسر فراوان به وزن ایدهآل رسید و در مسابقه شرکت کرد.
ستایش خطیبی: خاطراتم این بوده که فقط وزن کم کردم! در هر ۶ مسابقهای که شرکت کردم در همه آنها مشکل اضافه وزن داشتم.
ساناز سعدیزاده: جالب است که او (ستایش خطیبی) با وجود رژیم گرفتن وزن اضافه میکرد و من هر چه میخوردم وزن کم میکردم!
خطیبی، مربی: خاطره دیگر ما تغییر وزن تینا یاری برای کسب مدال طلا بود. ما با این کار قصد داشتیم تا او بدون رقیب به مدال طلا برسد اما وقتی در کنگره مسابقات حاضر شدیم متوجه شدیم که رقیب او هم وزن خود را برای عدم رویارویی با تینا تغییر داده و به وزن انتخابی ما آمده است.
تینا یاری: خاطره جالبی که از مسابقات دارم همزمانی روز تولدم با روز مسابقه در اولین مسابقهام بود که بچهها برایم تولد گرفتند و غافلگیر شدم.
امیدوارم نگرشها به وزنهبرداری بانوان تغییر کند
آناج: صحبت پایانی؟
خطیبی، مربی: وزنهبرداری استان و تبریز در بخش بانوان نیاز به حمایت دارد. امیدوارم نگاهها به این بخش تغییر کند و با فعال کردن شهرستانها بتوانیم فضای رقابتی خوبی ایجاد کنیم که قطعاً به رشد و توسعه این ورزش در قسمت بانوان کمک خواهد کرد.
ساناز سعدیزاده: وزنهبرداری واقعاً رشته زمانبری است و ما پس از دو سال فعالیت و تمرین به نقطه شروع رسیدیم. این رشته برای بانوان سختیهای خاص خود را دارد و بیتوجهیها و کملطفیها به ورزش بانوان نیز کار را برای ورزشکاران سختتر میکند.
دیدگاهها نسبت به ورزش وزنهبرداری قدیمی است و به همین خاطر خیلی از خانوادهها در برابر حضور فرزندانشان در این ورزش مقاومت نشان میدهند. وزنهبرداری بانوان به درستی در جامعه جا نیافتاده و تبیین نشده است. با وجود پیشرفتهایی که در علم وجود داشته خیلی از خانوادهها هنوز که هنوز است فکر میکنند که رشته وزنهبرداری باعث کوتاهی قد، افزایش وزن و حتی مشکلات ناباوری میشود که اصلاً اینطور نیست. من قبل از وزنهبرداری با اینکه والیبال و هندبال بازی میکردم اما افزایش قدی نداشتم ولی در این رشته سه یا چهار سانتیمتر رشد کردم. نمیگویم که به خاطر وزنهبرداری بوده ولی به نظرم این مسأله در اکثر افراد ژنتیکی بوده و ارتباط زیادی به ورزش ندارد.
تینا یاری: در این ورزش آقا و خانم خطیبی به عنوان اسپانسر و مربی همیشه از ما حمایت کردهاند که واقعاً از آنها ممنون هستیم و تلاش میکنیم تا با کسب مقام زحماتشان را جبران کنیم. همچنین آقای حامد دیبامهر که به عنوان مشاور فنی به تیم و بچهها کمک میکنند که از ایشان نیز تشکر میکنیم.
انتهای خبر/