به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، شهید والامقام، بسیجی شهید احمد تازش به تاریخ ولادت ۲۶ آذر ۱۳۴۳ در تبریز و شهادت ۲۰ آبان ۱۳۶۲ در پنجوین، در وصیت خود چنین مینویسد:
خداوندا خودت میدانی که من به خاطر ریا و خودنمائی به جبهه نیامدهام بلکه با هوشیاری کامل و برای رضای پروردگارم آمدهام. پس ای خدایی که تمام هستی ما از آن توست، تو را به ولی عصر (عج) قسم میدهم ما را ببخش و از گناهانمان در گذر.
مادرم هرگز آن زحمات تو را از یاد نخواهم برد و هرگز آن مهر و محبتهایی که درباره من کردی هرگز از یاد نخواهم برد. تو باید افتخار کنی که فرزندی را بارور و بزرگ نمودی و به آن شیر حلال دادی در راه اسلام و جهاد کند و در راه خدا به شهادت برسد. آری مادرم نمیگویم که در تشییع جنازهام گریه نکنید گریه کنید چون گریه کردن بر شهید زنده نگه داشتن نهضت است ولی درجائی گریه کنید که منافقان شما را نبینند.
پدر عزیزم هرگز آن دستهای پینهبسته تو را از یاد نمیبرم و نخواهم برد تو چه رنجها که نکشیدی و حتی جمعه ها را استراحت نکردی و کار میکردی تا ما محتاج نامردان روزگار نشویم و بالاخره استراحت و خواب بر تو حرام بود. آری پدرم حق داری که در عزاداری من گریه کنی تا ۱۸ سال است که مرا با تمام وجودت و با تمام مشکلات زندگانی بزرگ کردی و انتظار آن را داری که فرزندت بیاید و بزرگ شود و بالاخره عروسی کند ولی پدر و مادرم اینک حجله من سنگرم شد و عروس من شهادتم شد.
برادران و خواهران از شما خواهش میکنم که دنباله راه شهیدان را بگیرید و هیچوقت از اسلام روی نگردانید. امام را تنها نگذارید و چون زینبوار راه ما شهیدان را ادامه بدهید.