به گزارش خبرنگار سرویس پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، شهید والامقام پاسدار شهید حسین اعظمی نوشهر به تاریخ ولادت چهاردهم آبان ۱۳۴۴ در تبریز و شهادت هفدهم بهمن ۱۳۶۶ در ماووت، در وصیت خود مینویسد:
پدر و مادر عزیزم، من از شما میخواهم روز عاشورا را در نظر بگیرید که امام حسین (ع) علی اکبر را به خیمه آورد و کسی نبود برای او عزاداری و گریه کند. شما به جای اینکه برای من گریه کنید، برای امام حسین (ع) و علی اکبر او گریه کنید. چون که راه من، راه امام حسین (ع) و علی اکبر است. شهادت افتخار من و شما است. این راهی بود که خودم عاشقانه انتخاب کردم و رفتم و فکر میکنم راهی که در زندگی برای من بهتر از همه راهها بود، همین راه بود. پیغمبر ما، حضرت محمد (ص) چنین میفرمایند:
«فوق هر نیکوکاری، نیکوکاری دیگری هست. اما شهادت در راه خدا بالاترین نیکوکاری هاست. »
دیگر اینکه وقتی حضرت علی (ع) میفرماید: «سوگند به خدا، علاقه پسر ابوطالب به مرگ بیشتر از علاقه طفل به پستان مادرش است.» دیگر ما را از مرگ چه باک است؟!
شما خویشاوندان و برادرانم، پویندگان راه امام حسین (ع) باشید. ما عاشقان حسین (ع) هستیم و عاشورا را برای خود سرمشق و درس زندگی قرار داده و با فراگرفتن خط سرخ حسینی تا آخرین قطرهي خون خود در راه اسلام مبارزه کنیم. تا جان در بدن داریم به فرمودهي امام عزیزمان، با یک دست قرآن و با دست دیگر سلاح، در دست میگیریم و با دشمنان اسلام، چه شرق و چه غرب و چه داخلی که در اصل همان شرق و غرب میباشد، مبارزه میکنیم. حق پیروز خواهد شد و باطل نابود. دشمنان اسلام باید بدانند که ما پاسداران اسلام، علیوار مرگ را با آغوش باز می پذیریم و تا زمانی که این مزدوران پلید و ملیگراها و لیبرالها و ضد اسلامیان را نابود نکنیم، آرام نخواهیم نشست. ما شهادت را بس عظیم و شب شهادتمان را را شب دامادیمان میدانیم و چه آرزویی بهتر از این.
خداوندا، تو می دانی و شاهدی که من اسلحه ام را در راه تزویر و ظلم به دیگران به کار نبرده ام. خداوندا، تو می دانی و شاهدی که تمام توان خود را در راه تو به کار بردم. خداوندا، از تو می خواهم که اگر در خدمات من به اسلام ناخالصی دیدی، به بزرگی خودت ببخشی که اگر نبخشی وای بر احوالم. خداوندا، تو می دانی که من به آیه «و اعدوالهم ما استطعتم من قوه» تا حد خود عمل کردم و هر چه در توان داشتم در راه تو انجام دادم و به کار گرفتم. خداوندا، تو را به تمام پیامبران و امامان و خصوصاً امام حسین (ع)، سالار شهیدان قسم، مرا غریق رحمت خود در آخرت بگردان.
پیام من به آنهايی که این وصیت را میخوانند یا میشنوند این است که ای مردم مسلمان و ای مستضعفین که به خاطر حق قیام کرده اید، مواظب اعمال و کردار و رفتار و حرفهای خود باشید. مبادا از شما مردم مسلمان اعمالی سر زند که خدا و رهبر انقلاب، نايب امام زمان (عج) خمینی کبیر، از دست شما ناراحت شود. شما ای مردم مسلمان، وظیفه دارید که از خون شهیدان گلگونکفن صدر اسلام تا انقلاب و جنگ تحمیلی پاسداری کنید. باید به خاطر داشته باشید که انقلاب و اسلام به آسانی به دست نیامده است؛ بلکه خون جوانان علی اکبروار و حسین وار ریخته شده است و چه زنهای پارسايی که همچون زینب پیام مسؤولیت سنگین شهیدان کربلا را تا به اینجا رساندند. باید مواظب باشید که چه مسؤولیت سنگینی بر دوش شما گذاشته شده و شما در برابر هر قطره خون آن عزیزان مسئول هستید و این مسئولیت بس سنگین را به پایان برسانید. نگهبان خون آنها باشید و نگذارید که به این خونها خیانتی شود که خیانت به خون شهیدان خیانت به اسلام و قرآن است.