به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و هنر پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، استاد علی نظمی، متخلص به نظمی تبریزی (یکم مهر ۱۳۰۶-۲۵آذر ۱۴۰۲ تبریز) از شاعران بهنام غزلسرای ایران بود. پدرش حسین پاشا از مبارزین مشروطه و میرشکار مظفرالدین شاه قاجار در تبریز بودهداست.
او سرودن شعر را از ۱۶ سالگی آغاز کرده و در ۱۹ سالگی به هوای تحصیل، در کلاسهای شبانه ثبت نام میکند پس از اخذ گواهی نامه ششم ابتدائی، به فراگیری صرف و نحو و خواندن کتب قدیمه از جمله گلستان سعدی، کلیله و دمنه، مقامات حمیدی و تاریخ معجم که از مهمترین متون ادبی هستند پرداخته و ۶ سال به شاگردی اساتید ادبیات عرب را برای فراگیری این حوزه مشغول بوده است.
وی در دورهی جوانی برای کار و امرار معاش در سال ۱۳۲۶ عازم تهران شده و از آنجائیکه به شعر و شاعری علاقه داشت به انجمنهای ادبی آن سالها راه یافت. یکی از این انجمنهای ادبی که توسط استاد محمدعلی ناصح اداره میشد با بزرگانی هم چون ملک الشعرای بهار، استاد شهریار و دیگر بزرگان آشنا شده و شاعری را از این بزرگان یاد گرفت. بعدها هم با بزرگانی همچون امیری فیروز کوهی، رهی معیری، مهدی اخوان ثالث آشنا شده و شاگرد استاتیدی مانند محمدامین ادیب طوسی و عباسقلی خان وقایعی بوده است.
وی شرح آشنائیاش را با ملک الشعرای بهار در انجمن ادبی تهران را چنین بهقلم آورده است: «من مرحوم بهار را خیلی دوست داشتم ۲۵ ساله بودم که آن عزیز بر اثر بیماری سل مرغ روحاش از غبار تن پروبال بیفشاند. روزهای بهار بود در سال ۱۳۳۰ قبرستان ظهیرالدوله رجال مملکتی و درباری و شعرا و ادبا جمع گشته بودند اما کسی نبود برای انتقال جنازه به داخل قبردستی دراز شود. شاید بخاطر لباسهای فاخری که پوشیده بودند و شاید هم چون من باور نداشتند که فصل بهار باشد و «بهار» از دنیا رفته باشد و من که جوانتر بودم و شاگرد آن استاد بزرگ و لباس سادهای هم پوشیده بودم از پائین جنازه گرفته و داخل قبرش گذاشتم افسوس که دیگر باغ ادب مانده بی بهار …»
نظمی علاوه بر شعر، آثار تحقیقی ادبی نیز از وی به چاپ رسیده که از جمله این آثار میتوان به تذکره الشعرای منظوم و منثور «دویست سخنور» و «گلشن معانی» شرح برخی ابیات مشکله فارسی اشاره کرد.
نظمی با علاقه خاصی که به اشعار سعدی شیرازی دارد، با شیوهای ساده و روان شعر میگوید؛ در استقبال از اشعار کهن ذوقی بسیار از خود نشان داده و در زمانی کوتاه به شمع جمع ادبا تبدیل میشود.
بهرهگیری از ترکیبات نو، تعبیرات پخته و مضامین بدیع موجب شده مجموعه اشعار او که با نام «دیوان هفت شهر» شهرت یافته، به عنوان مجموعه ای قوی و مثال زدنی شناخته شود.
نظمی تبریزی قریب به ۳۰سال با شهریار (شاعر) ارتباط صمیمی و نزدیک داشته و همین مراودت باعث گشت تا سال ۱۳۶۷ خورشیدی پیکر محمدحسین شهریار به دست استاد نظمی تبریزی در مقبره الشعرای تبریز دفن شود.
سال ۱۳۹۲ نیز کنگره بزرگداشتی برای استاد نظمی برگزار شده و شهرداری فرهنگسرائی به نام نظمی تبریزی تاسیس کرد؛ تندیس وی به دست مجسمهساز معروف استاد احد حسینی ساخته شد و در یکی از میدانها شهر تبریز و در نزدیکی محل سکونت و زادگاه شاعر نصب گردید. استاد نظمی اخیرا نیز به عنوان پیشکسوت شعر و ادب ایران زمین معرفی شده بود.
استاد علی نظمی تبریزی، تا همین اواخر در جایگاه ریاست انجمن ادبی «بزم سخن» با وجود کهولت سن به فعالیت ادبی خود و همراهی با اهالی فرهنگی شهر ادامه میداد.