به گزارش آناج، شاید برایتان تعجببرانگیز و البته خندهآور باشد اینکه در ورزش تبریز ورزشکاران ملیپوشی داریم که مکانی برای تمرین ندارند. بله، متاسفانه این گزاره درست است و آدم نمیداند که بدان بخندد یا گریه کند! توصیفی کوتاه از وضعیت امکانات رشته هاکی در استان آذربایجانشرقی، جایی که اکنون در تیمهای ملی داخل سالن و روی چمن، ورزشکاران، مربیان و مدیرانی از این استان عضویت دارند و با چنین پتانسیلی، این حجم از کمبودها قصه پرغصه به نظر میآید. موضوع تأملبرانگیزی که «مهدی شاهرخی» ملیپوش هاکی تبریز شاغل در لیگ برتر ترکیه با حضور در تحریریه آناج مطرح کرد. البته او میگوید شهرداری تبریز حمایت خوبی از رشته هاکی داشته ولی با این حال مشکل زیرساختها همچنان وجود دارد. متن کامل گفتگوی خبرنگار ورزشی ما با لژیونر ملیپوش هاکی را در زیر میخوانید:
* برادرم مشوق و الگوی من است
* زنگ هشدار برای هاکی ایران به صدا درآمده
* نظر ملیپوش هاکی درباره اختلاف فوتبالیستها با کشتیگیرها
* سطح قراردادم نرمال است و کفاف زندگی را میدهد
* ماجرای خداحافظی نافرجام
* در تبریز سالنی برای تمرین نداریم
* فقدان زیرساختها، اصلیترین مشکل هاکی استان
* رویاهایم به حقیقت پیوسته است
* امیدوارم مس سونگون بازهم قهرمان لیگ برتر فوتسال شود
* از ۶ سالگی طرفدار تراکتور هستم
آناج: ابتدای کار یک معرفی اجمالی از خودتان بفرمایید:
من مهدی شاهرخی هستم، متولد سال ۱۳۷۸ در تبریز و از ۹ سالگی وارد ورزش شدم. در حال حاضر حدود 15 سال است که در رشته هاکی فعالیت میکنم. هماکنون عضو تیم ملی هاکی کشورمان هستم و در تیم zeugma ترکیه در لیگ برتر هاکی این کشور بازی میکنم. قهرمانی آسیا و سومی جام جهانی با تیم ملی و قهرمانی در جام باشگاههای اروپا از جمله افتخارات من در رشته هاکی است. از نظر سطح تحصیلات هم باید بگویم که خدمت سربازی باعث شد تا نتوانم به درسم ادامه دهم و الان دانشجوی فوق دیپلم تربیت بدنی هستم.
آناج: چرا هاکی را انتخاب کردید؟
این انتخاب به وضعیت خانواده ما بستگی داشت. ترمهای ورزش هاکی رایگان و محل کلاسهایش به محل زندگی ما نزدیک بود. از طرفی، برادرم که الگوی من است، در این رشته فعالیت داشت و در سطح لیگ برتر بازی میکرد. مجموع این شرایط محیطی و خانوادگی باعث شد تا من به هاکی گرایش پیدا کنم. من به فوتبال و فوتسال هم علاقه داشتم و برای فوتسال پیشنهاداتی هم داشتم ولی نمیخواستم مسیری که طی کردهام را برگردم و از اول شروع کنم.
آناج: راجع به حضورتان در تیم ملی و شرایط این تیم هم کمی صحبت کنید؟
تقریبا پنج سال است در تیم ملی به صورت ثابت حضور دارم و الان در دو بخش سالن و چمن لژیونر هستم. سال قبل در جامملتهای آسیا در تایلند مقام دوم را به دست آوردیم. در این مسابقات تیم کامبوج انصراف داد و مجبور شدند گروه را طوری تنظیم کنند تا همه باهم بازی کنند و ما همه تیمها را بردیم و ۷ امتیاز با تیم دوم فاصله داشتیم. متاسفانه در فینال آسیا صحنه تلخی رخ داد و طلا را در ضربات پنالتی از دست دادیم. برای جام جهانی حدود ۱۳ ماه در اردو بودیم و جالب این است که در روز ۲۲ بهمن توانستیم آمریکا را شکست دهیم و سوم جهان شویم.
آناج: وضعیت هاکی ایران در آسیا چگونه است؟
هاکی در بخش سالن و چمن بازی میشود و مثل فوتبال و فوتسال است. معتقدم زنگ هشدار در این ورزش برای ایران به صدا درآمده است. ما زمانی در فینال با اختلاف ۱۰ گل میبردیم ولی در فینال سال گذشته در ضربات پنالتی شکست خوردیم. اندونزی اردوهایی همانند تور اروپایی داشته و خیلی این موارد کمک میکند ولی ما هم ایران هستیم و جالب است بدانید هاکی بعد از فوتسال پرافتخارترین ورزش تیمی است ولی کسی خبری ندارد. فکر میکنم دلایل آن عدم توجه رسانههاست و وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پشت فدراسیون نمیایستد. مثلاً ما هنوز مبلغی برای پاداش مقامی که آوردهایم، نگرفتهایم. این تبعیضها باعث میشود بچهها سمت هاکی نیایند.
آناج: به تبعیض اشاره کردید، نظر شما راجع به مجادلهای که به تازگی بین فوتبالیستها و ورزشکاران بقیه رشتهها وجود داشت، چیست؟
من احساس نمیکنم باید به یک طرف حق داده شود و فوتبالیستها هم ورزشکار هستند. وقتی آقای ایکس میگوید ماشین من صد میلیاردی است، مجموعه ما باید طوری رفتار کند کشتیگیر هم با ماشین صد میلیاردی به خانه کشتی برود. باید شرایطی فراهم شود همه رشتهها انگیزه کافی داشته باشند و آقای یزدانی که اعتراض کرده حرف دل خیلیها را میگوید و اگر یک قهرمان بیکار باشد، انگیزه نخواهد داشت. فوتبالیستها هم حق خود را میگیرند و ما ناراحت این نیستیم کسی بالا برود ولی مسئله اینجاست تیمی که ۶ گل خورده و بدون هیچ دستاوردی به مملکت برگشته، ماشین ۱۰۰ میلیاردی وارد میکند و این درحالی است که کشتیگیر قهرمان جهان با کارت هدیه ۱۰۰ میلیون تومانی مواجه میشود!
آناج: درآمد شما به عنوان یک لژیونر و ملیپوش هاکی چگونه است؟
اگر درآمد ورزشکاری خوب باشد، چشمش را به پاداش وزارت و کمیته ملی المپیک نمیدوزد. البته حسی که انسان هنگام بالا رفتن پرچم دارد را حتی نمیتوان با ۲۰۰ میلیارد خرید و من هنگام خواندن سرود ملی حتی بغض میکنم. ما در هاکی اسپانسر قدرتمند نداریم و بیشتر ورزشکاران ما در ترکیه فعالیت میکنند. در تبریز، شهرداری همیشه حامی ورزشکاران و هاکی بوده و جا دارد از اینجا از آنها تشکر کنم. شهرداری تلاش میکند مشکل شغل مرا حل کند و به ما پاداش هم دادند و باید از آنها تشکر کنم. سطح قراردادی که به عنوان لژیونر بستهایم، نرمال است و کفاف زندگی روزمره را میدهد. کسی اگر در فوتبال آماتور هم باشد باز مبلغی میگیرد و آن مبلغ شاید از پولی که من در تیم ملی میگیرم بیشتر باشد و بحث مالی به رشته ورزشی بستگی دارد. جا دارد از خانوادهام تشکر کنم چراکه همیشه کمک حال بودهاند. من سال ۹۸ میخواستم این رشته را کنار بگذارم و با کمک برادر و خانوادهام دوباره برگشتم.
آناج: چرا ملیپوشان هاکی ما اکثراً در ترکیه شاغل هستند؟
تیم ملی ترکیه رنکینگ خیلی پایینتری از ایران دارد و بازیکنان ایرانی آنجا نخبه هستند و از ۱۲ نفر ایرانی که به جام جهانی رفتهاند، الان ۹ نفر آنجا بازی میکنند. حتی از ایران مربی هم استخدام کردند و الان تیم ملی ترکیه پیشرفت میکند. من یک سال قبل از جام جهانی در ترکیه بازی کرده بودم و بعد از بازگشت از مسابقات جهانی پیشنهادی دریافت کردم که شکر خدا خوب بود. در هاکی لیگها به صورت متمرکز برگزار میشود و اگر زیاد طول بکشد سه ماه زمان میبرد تا تمام شود.
آناج: امکانات هاکی در استان را چطور میبینید؟
موضوع مورد تعجب برای من این است که هاکی استان ما بیشترین ملیپوش را دارد ولی ما سالن برای تمرین نداریم و من باید هزینه کنم تا انفرادی تمرین کنم و این موارد اذیتکننده است و این موارد برای همتیمیهای من در تیم ملی در سایر شهرها وجود ندارد. وقتی در سالن ستارخان هاکی رونق داشت، خیلیها میآمدند ولی الان این سالن زمان برای هاکی ندارد و اگر دوباره این اتفاق بیفتد، نفر اول خودم میروم و تمرین میکنم.
آناج: تبریز چه اقداماتی در رشته هاکی برای پیشرفت باید انجام دهد؟
باید در تبریز زیرساختها را داشته باشیم و آقای سهرابی در این زمینه واقعاً به ما کمک کردند. دومین بحث لباسهاست و مثلا لباس دروازهبانی حدود ۲۰۰ میلیون تومان هزینه دارد. الان مشکل ما زیرساختهاست و بحث استعدادیابی است. از لحاظ نفر باتجربه کمبودی نداریم ولی این موارد را باید همانند سایر شهرها انجام دهیم تا پیشرفت کنیم.
آناج: گفتید علاقهمند به فوتسال هستید؛ بازیهای مس سونگون را دنبال میکنید؟
بله، به فوتسال علاقه دارم و بازیهای مس سونگون را گاهاً تماشا میکنم. این تیم باعث افتخار است و نفراتی از آن رشد کردهاند که الان در اسپانیا بازی میکنند. باشگاه مس سونگون سمبل شهر ماست و از مسئولان این مجموعه خواهشی دارم که همانند شهرداری که در گذشته رشتههای زیادی را پوشش میداد، در سایر رشتهها هم حامی باشند و مانع از دلسردی قهرمانان شوند. امیدوارم مس سونگون باز هم قهرمان لیگ برتر فوتسال شود.
آناج: تراکتور را هم دنبال میکنید؟
تراکتور هویت و اصالت ماست و خون انسان با دیدن بازیهای این تیم به جوش میآید. حتی اگر در اردوها باشم باز هم بازیهای تراکتور را تماشا میکنم و ارادت خاصی به این تیم دارم. من از ۶ سالگی تراکتوری بودهام و بازیهای این تیم را در ورزشگاه تختی پیگیری میکردم و اعتقاد دارم هر کسی باید تیم دیار خود را دوست داشته باشد و وفادار باشد و من هم تعصب تراکتور را خیلی میکشم. به ورزشگاه میروم و در رابطه با شرایط الان باید بگویم، ما صبور نیستیم و شما پرسپولیس را در نظر بگیرید که زمانی گلباران میشد ولی الان اینگونه نتیجه میگیرد. باید به آقای خمز همانطوری که به برانکو فرصت داده شد، زمان بدهند. قرار نیست تیمها همیشه ببرند. برد و باخت جزوی از ورزش است و باید به تراکتور عزیزمان فرصت دهیم و فقط حمایت کنیم.
آناج: هدف شما در ادامه ورزش هاکی چیست؟
بزرگترین هدف من افتخار آفریدن برای مملکت است و لحظهای که مقام میآوری و پرچم کشور بالا میرود، انسان به خود میبالد. آرزوی من بود به این سطحی که الان دارم برسم و رویاهایم به حقیقت پیوسته و باور نمیکردم سوم جهان شدهایم. الان هم هدفم ادامه دادن است و میخواهم برای کشورم افتخارآفرین باشم. بحث المپیک سخت است و کشور ما در بخش چمن فعالیت چندانی ندارد ولی دور از دسترس نیست. هاکی چمنی و سالنی مثل فوتبال و فوتسال است ولی در کشور ما تعداد بازیکن زیادی وجود ندارد و بازیکنان در هر دو بخش بازی میکنند ولی در کشورهایی نظیر هند این طور نیست و از بین ۳۰ هزار نفر ۱۸ نفر برای تیم هاکی چمن خود انتخاب میکنند. اینکه در هاکی رسیدن به تیم ملی راحتتر است را نسبت به سایر رشتهها قبول دارم ولی رقابت بین ۳۰ الی ۴۰ نفر ملیپوش بالاست.
آناج: توصیه شما به علاقهمندان هاکی؟
علاقه خیلی مهم است و من دوست ندارم بچه خودم را زورکی به رشتهای ببرم. بحث بعدی استعدادیابی است؛ البته نباید استیل بدنی را خیلی هم لحاظ کرد و بازیکنی در تیم اتریش بود که قد و قامت لبرون جیمز را داشت ولی بهترین بازیکن هم انتخاب شد و معیارهای استعدادیابی را جابهجا کرده بود! کسی که هاکی را شروع میکند، چهار الی پنج سال زمان میبرد تا به سطح حرفهای برسد. در سنوات گذشته در فدراسیون هاکی تیمهای پایه چندان مدنظر نبود ولی خوشبختانه الان تمرکزها روی پایه افزایش یافته و شرایط فرق کرده است. به علاقمندان توصیه میکنم که حتما پیگیری کرده و به دنبال رویای خود بروند.
انتهای پیام/