یادداشت آناج/ سجاد حسین زاده؛ فضای افکار عمومی ایرانیان را می توان به قبل و بعد ظهور و بروز شبکه های اجتماعی و فضای مجازی تقسیم کرد، از میان تمام محاسن و معایبی که برای شبکه های اجتماعی شماره کرده اند می توان اندکی به فرهنگ شهرت و اقسام آن پرداخت که در این مجال نمی گنجد. آن چیز که نگارنده را واداشت تا چند سطری بنویسد، دیدن بازتاب کارهای خیر با چاشنی یا اساس شهرت بازی در شبکه های اجتماعی و مجازی است که به گمانم بیش از آنکه تبلیغ کار خیر باشد، برجسته کننده برخی افراد است که اگر نیت آنها از کار خیر کردن رضای الهی باشد اما نیت آنها از شهرت بازی از قبل انجام کار خیر، حداقل برای نگارنده و افکار عمومی تبریز مشخص نیست.
در نظر من می توان کار خیر کرد و صد البته با استفاده از بستر شبکه های اجتماعی کار خیر را تبلیغ کرد و بسط داد اما دیگر نیازی نیست که شخص و یا اشخاص با لطایف الحیل از بابت انجام کار خیر برجسته و مطرح شوند تا جایی که این شهرت بازی بر تبلیغ کار خیر هم غلبه کند و آدمی گمان کند که کار خیر از برای شهرت بازی بوده!
رعایت قواعدی نانوشته میتواند فرهنگ شهرت بازی را در شبکه های اجتماعی قاعده مند کند، اگر هر منتشر کننده شخصی یا رسانه مجازی خود را ملزم به مقابله با شهرت بازی از قبل کار خیر بداند، مساله حداقل در بستر مجازی و بومی کنترل می شود و در ذوق آدمی نمی زند، گفتنی زیاد است در این باب لکن باید گذاشت و گذشت!