مهدی نعلبندی در گفتگو با آناج، با اشاره به سالروز شهادت شهید دکتر مصطفی چمران، اظهارداشت: روزهای پایانی خرداد یادآور دو مرد است؛ شهیدان چمران و آیتالله بهشتی.
این پژوهشگر و نویسنده حوزه تاریخی با اشاره به این که در باب دکتر شریعتی پیشترها گفتهام که ادبیات تجسد یافته در شکل ایدئولوژی بود، ابراز داشت: ایشان ایدئولوژیستی سور رئال در تفکر شیعی و اهل متن بود اما راهی به خبر نداشت.
وی ادامه داد: چمران، با نزدیکی بسیار به او و متفاوت از او بود، چمران متفکری عملگرا بود و همین بود که بهشت آمریکا را رها کرد و رفت لبنان و همین که به انقلاب حمله شد، آمد ایران.
نعلبندی با بیان اين که دکتر چمران، هم در سیاست بود و هم در جنگ و هم در مجلس و کردستان و سوسنگرد و دهلاویه، اذعان داشت: هر دو نقاش بودند؛ تابلوهای سوررئال شریعتی از تاریخ شیعه زیباست و خواندنی. روایتی محرّک از حضور امام در جامعه و در قواره عدالت. شریعتی، مال زمان خود بود.
وی با اشاره به روزگار سیطره چپها در نظام فکری ایران، تصریح کرد: دکتر چمران، نه چپ بود و نه لیبرال؛ تابلوهای چمران، باز سوررئالند با رنگهای گرم و بیشتر قرمز.
این پژوهشگر و نویسنده حوزه تاریخی ادامه داد: نوشته هایش پر از درد و احساس و عاطفهای جمعی مثل کتاب لبنانش بودند.
وی با بیان این که هر دو خطیب بودند، ابراز داشت: هر چه شریعتی حرارت داشت در سخن، کلام چمران، آرام بود و فاخربرای شلیکش در جنگ سوسنگرد میگوید «به سویشان آتش گشودم».
نعلبندی با اشاره به این که شاید این لحن سخن، یادگار خطابههای عربی امام موسی صدر باشد برای او، ادامه داد: چمران چهل سال بعد تکرار شد برای ما؛ در قامت سردار دلها.
وی خاطر نشان کرد: به راستی چرا اغلب مبارزان این نسل، شاعرند و نقاش؟ و اغلب سخنورند و استخوان خرد کرده در ساحت اندیشه؟
انتهای پیام/