یادداشت آناج، رضا نورزاد؛ بازیگرانی کاین جلوه در محراب و منبر می کنند، چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند.
شاید بتوان گفت این مثال مصداق بارز جشنواره امسال باشد. از ۲۴ فیلم سودای سیمرغ جشنواره بیشتر از ۱۵ اثر متعلق به نهاد های دولتی و حکومتی می باشد (۱۰ اثر بنیاد فارابی،۲اثر سازمان اوج،۲اثر حوزه هنری) که از قضا بازیگران سرشناسی هم در آن ها بازی کرده اند. حال نمیدانم یقه کدام طرف را باید گرفت ،یقه بازیگرانی را گرفت که مستقیم از دولت و حکومت نظام اسلامی پول دریافت میکنند ولی هنگام جشنواره تحریم می کنند یا یقه مجموعه هایی را گرفت که پول بیت المال و نظام را به خرد بازیگرانی می دهند که میدانند بعد از نوش جان کردن پول، افسار پاره خواهند کرد، سیاستی که از سال ۸۸ شروع شد و با شکست فتنه سبز، مسئولین فرهنگی و سیاسی برای رفع شکاف با طبقه متوسط و مرفه شروع به سیاست جذب حداکثری و دفع حداقلی کرد.
سیاستی که با نشان سازی از سلبریتی ها شروع شد و یکی از مشکل دارترین صنف ها ( به گفته خودشان metoo) برای ترمیم شکاف طبقاتی به الگو تبدیل شد. سیاسیونی که برای جبران ۸۸ در صدد به دست آوردن دل های طبقه متوسط بود بعد از یک دهه فهمیدند که تنها افراد یاری کننده انقلاب ، همان همراهان اول انقلاب هستند یعنی مستضعفین و شاید این جمله را بتوان در قضیه شهادت شهید عجمیان درک کرد ، شهید اجاره نشینی که توسط طبقه مرفه و دکتر و … به شهادت رسید.حالا باید دید که مسئولین امر به اشتباه خود پی خواهند برد و یا همچنان با سیاست جذب حداکثری پول بیت المال را هدر داده و حتی قشر حامی خود را از دست خواهند داد.
و اما جشنواره فجر در تبریز
در دولت بنفش روحانی و در طی سال های ۹۶ و ۹۷ و اتفاقات جشنواره فجر و ابراهیم حاتمی کیا ، فضای خوبی برای فعالین فرهنگی و سینمایی ایجاد شد تا با ایجاد فضای جشنواره در تبریز شور و شوقی به فضاهای سینمایی شهر بدهند و این کار چندین سال ادامه داشت ولی متاسفانه امسال مسئولین استانی به تبعیت از فضای سیاه و مارپیچ سکوت بدون انجام فعالیت موثر همراه با بازیگرانی که در بالا اشاره شد ناخوداگاه به سکون و بی رونقی جشنواره در تبریز دست زدند ، برای فهمیدن این مساله کافیست پوشش رسانه ای و واکنش های مجازی پایتخت و تبریز را مقایسه کنید.