به گزارش آناج، محمدرضا کائینی پژوهشگر تاریخ در صفحه اینستاگرامی خود به درگذشت مرحوم محمدحسن عبد یزدانی اشاره کرده و با ذکر خاطرهای از دیدار با او نوشته: هرگز حلاوت شبی که در تبریز، برای شنیدن خاطراتش، به مسجد “کوچک” (در نبش کوچه ای منشعب از خیابان امام(ره) رفتم را، فراموش نمی کنم!
سخن از زنده یاد محمد حسن عبد یزدانی است، که چند روزی از وفاتش فاصله گرفته ایم. در سال هشتاد و نه، با دوستانم محمد مهدی اسلامی و امیر امیری، راهی آن شهر شدیم، که گفت و شنودهایی برای انتشار در “شاهد یاران”، ویژه نامه شهید آیت الله سید اسدالله مدنی، انجام دهیم. با پیرِ جوان دلی که چند دهه قبل تر، زندان، شکنجه، اختفا و هجرت را، برای نیل به آرمانش، به جان خریده بود، در همان مسجدی قرار گذاشتیم، که ذکرش رفت! نماز جماعتش با عده ای معدود و در فضایی بس روح نواز و دلنشین انجام شد، در مسجدی که بافتی قدیمی داشت، نوری مهتاب گون آن را روشن کرده و در نزدیکی منزلش واقع بود.
او خود به تمامی، بخشی از تحولات شهر تبریز و در نگاهی کلان تر ایران، در سه ربع قرن اخیر بود. تربیت در محضر آیت الله میرزا فتاح شهیدی و مراودت مدام با شهید قاضی طباطبایی، بسیار زود او را در فرآیند مبارزات سیاسی، در آذربایجان قرار داد. او بهای این همه را، به اَشکال گوناگون پرداخت، از جمله آنکه خود می گفت: “مرگ مادر و پدر را، به دلیل اختفا و زندان، ندیدم!”.
در سالیان پایانی حیات، همچنان شجاع و متهور می نمود، گویی پشت به کوه دارد! با تمام سابقه سیاسی و مبارزاتیِ پر فراز و فرودش، مجموعا در گمنامی زیست، که جلوه ای از تعالیم اساتید اخلاقش بود. ارتباط من با او، از آن سفر آغاز و تا سالها بعد و عمدتا از طریق تلفن، ادامه یافت. یکی از اسناد مهمی که در اختیارم گذاشت، نوار گفت و شنود خویش با محمد متحدی، سر تیم ترور شهید قاضی طباطبایی بود، که ساعاتی پیش از اعدام او، انجام گرفته بود.(این گفت و گو، در ویژه نامه فرقانِ کتاب ماه تاریخی_فرهنگی یادآور، درج شد) در یک نوبت نیز، از طریق یکی از دوستان، عکس های یادگاری خویش با شهید قاضی طباطبایی را، برایم ارسال کرد.
و ختام سخن اینکه: اگر ما خلق الله را، به عیار “عقیده” و “جهاد” می سنجیم، درود و رحمت به روان او، که حیات خویش را، بر سر این دو نهاد! یادش گرامی باد.
گفتنی است مرحوم محمد حسن عبدیزدانی چندی پیش و در 28 خرداد 1400 دارفانی را وداع گفت.
انتهای پیام/