به گزارش آناج، بخش سومِ گفتوگوی رشیدی و باباییاقدم به موارد مصداقی میپردازد. مجتمع حاشیهنشینان که بعدها به مجتمع قطران نامگذاری شد، از نگاهِ هردو میهمان، تجربه تلخ جابجایی بود که توسط شهرداری تبریز انجام شد. پیامدهای اجتماعی، کیفیت ساخت و قیمت تمام شدهی مجتمع هرسه مورد بررسی قرار گرفتند.
بخشی از اظهارات این قسمت به شرح زیر میباشد:
رشیدی:
وقتی به فکر جذب اهالی حاشیهنشین در شهر نباشیم، اجازه نداریم به توسعه شهر یا اصطلاحا کِش دادن ابعاد شهر فکر کنیم. جابجایی با هر مجوزی که باشد موجب فروپاشی محلات میشود. اگر فردی که چندین دهه در یکی از محلات قدیمی تبریز زندگی کرده با توسل بر زور او را از آن محله به محلی دیگر انتقال دهیم همان پیامد را خواهد داشت.
بنده داغ ننگ حاشیه نشینی بر پیشانی مردم مستضعفی که از خانه های کاه گلی به محلی نونوار رفتهاند را دیدهام. بیش از یک سال در خانه جدید ساکن بودند اما وقتی میخواستند برای شهردار درباره مشکلاتشان نامه بنویسند، زیر نامه نوشته بودند اهالی مجتمع حاشیهنشین ها!
بابایی اقدم:
اسم مجتمع قطران است اما در آن مجتمع، بزرگترین اشتباهات انجام شد. از این تجربه تلخ باید درس گرفت. از جمله اشتباهات این است که 170 واحد خانه ساخته شده اما نمیدانیم برای چه کسی خانهها ساخته شد. نه پیوست اجتماعی دارد نه پیوست اقتصادی! برخی از افرادی که آنجا زندگی میکنند نان خود را با حساب دفتری میخرند. قیمت تمام شدهی هر متر مربع، یک میلیون و هفتصدهزار تومان بود. درحالیکه قیمت واحدهای طراحی شده برای هر متر مربع در شهرک ارم، یک میلیون و چهارصدهزار تومان بود! چرا گران شده؟ به این دلیل که میخواستیم واحدها را در زمینی بسازیم که رایگان بود. زمین رایگان را دولت درجایی به شهرداری داده که کلی هزینههای محوطه سازی، خاک برداری و آماده سازی دارد.
از طرفی محدودیت قوانین شهرداری داریم که باید طی 36 ماه، طرف قرارداد بدهی خود را صفر کند. ما به ساکنان دفترچه دادهایم که در ماه 1.5 میلیون باید اقساط پرداخت کند. به همین دلیل برای آنها 20 میلیون تومان هبه کردهایم. بااینحال مشکلاتشان حل نشده است.
به نظرم علیرغم خطاها، افرادی که در تپهها زندگی میکردند اکنون راضی هستند. و خانوادههای دیگر هم نیمنگاهی به مجتمع دارند.
انتهای پیام/