به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، در جهان بیوفاییهای فوتبال اگر قرار است به نامی تکیه کنیم، بگذارید آن نام «الکساندرو دلپیرو» باشد. مرد محبوب تورین که سقوط یوونتوس را دید اما پای عشقش ماند و تن به جدایی نداد. وقتی خبرنگاری از او پرسید چرا پس از سقوط همانند برخی ستارهها چون زلاتان ابراهیموویچ این تیم را ترک نکرد، درحالی که میتوانست در تیم بزرگ دیگر در سطح معتبر باقی بماند، فقط یک جمله گفت. جملهای که از زبان یک مرد واقعی برمیآمد: «یک جنتلمن واقعی هرگز بانوی خود را ترک نمیکند.»
دلپیرو در کنار یوونتوس ماند، حتی وقتی تیم با امتیاز منفی فصل را آغاز کرد. بازگشت به سریآ را با وفاداری رقم زد و اسطورهای شد که نه فقط در فوتبال ایتالیا که بلکه در فرهنگ وفاداری ورزشی برای همیشه ماندگار است. او این درس را به زبان فوتبال به جهان داد که در دنیای بیوفاییها هنوز عشق و وفاداری زنده است و مردان واقعی نفس میکشند!
اما این روایت چه ارتباطی به ما و فوتبال ما دارد؟ شاید قیاسها معالفارق باشد اما این روزها درگیر جدایی بازیکنی هستیم از جنسی کاملاً متفاوت. صحبت از ریکاردو آلوز است، ستاره پرتغالیای که حدود سه فصل پیش با ظاهری معصوم و پای طلایی پا به تبریز و تراکتور گذاشت و خیلی زود توانست دل هواداران پرشمارش را بهدست آورده و تسخیر کند.
او میآمد تا مردی برای تمام فصول باشد تا میراثدار محبوبیتی شود که پیش از او هموطنانش برایش بذر کاشته بودند. آلوز در سه فصل گذشته از همه نظر چه به لحاظ فنی و همچنین محبوبیت و اثرگذاری یکی از ستونهای تراکتور بود. اما ستاره دوستداشتنی در اولین پیچ سخت جاده وفاداری میخواهد از تراکتور پیاده شود.
ستاره خلاق پس از سه فصل هنرنمایی و دلربایی در قامت باسابقهترین بازیکن خارجی تاریخ تراکتور درحالی تصمیم به جدایی گرفته است که این تیم بهلحاظ روحی، فنی و ساختاری بیش از همیشه به او نیاز دارد. درست زمانی که باید پای عشقش بماند، پای رفتن را پیش کشیده است. درست زمانی که هوادار از شعارهای احساسی او دلگرم شده بود، ترجیح داد سکوت کند، پاسخی ندهد و نهایتاً با درخواست جدایی، ترجمهای تلخ از بیوفایی را به نمایش بگذارد.
میگویند که وفاداری میراث نجیبزادگان است و چه حیف که آلوز، این میراث را به فراموشی سپرده است. محبوبترین بازیکن سالهای اخیر تراکتور ناگهان ساز جدایی زد. همان که بارها از علاقهاش به تبریز و تراکتور گفته بود. او چنان عشقی به این تیم ابراز میکرد که این روزها غیرقابل هضم و باور است. بهویژه اینکه ریکی همیشه تأکید میکرد قرارداد برایش مثل تکه کاغذ است و دوست دارد در تراکتور بازنشسته شود!
شاید تا پیش از روز گذشته هنوز کورسوی امیدی برای بازگشت این ستاره پرتغالی باقی مانده بود اما پس از اظهارات مالک باشگاه تراکتور و واکنش متقابل او، حالا دیگر حتی آن امید حداقلی نیز رنگ باخته است. اگر تصمیم نهایی محبوب تیتیها بازنگشتن باشد، فقط میتوان با حسرت گفت که این رسمش نیست، ریکی. این رسمش نیست!
انتهای خبر/