به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، قادر رحیمزاده که سالها در جایگاههای مختلف فنی در باشگاه تراکتور حضور داشته است، با نگاهی تحلیلی به قهرمانی تاریخی شاگردان دراگان اسکوچیچ مینگرد. او در مصاحبه با خبرنگار ورزشی آناج در مورد این قهرمانی، عملکرد کادرفنی، نقش هواداران و آینده تیم در لیگ نخبگان آسیا سخن گفت.
پس از مسجل شدن قهرمانی تراکتور، نخستین تصویری که در ذهن شما نقش بست، چه بود؟
ناخودآگاه به یاد روز ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۴ و پایان آن مسابقه تاریخی افتادم، اما تفاوت این دو صحنه بسیار عمیق بود. در عین حال، این نکته برایم روشن شد که تلاش پیوسته برای رسیدن به یک هدف سرانجام به ثمر خواهد نشست. از سوی دیگر، بلافاصله به دشواریهای فصل آینده در لیگ نخبگان آسیا اندیشیدم.
این قهرمانی را متعلق به چه کسانی میدانید؟
این جام شایسته مردم آذربایجان و جامعه ترکزبان ایران است. همچنین سهم بزرگی از این موفقیت متعلق به برند باشگاه تراکتور، مالکان و مدیران سالهای گذشته، مدیریت و مالکیت فعلی و نهایتاً سبک بازی نوین و نزدیک به فوتبال مدرن در ایران است.
ارزیابی شما از عملکرد اسکوچیچ در فصل جاری چیست؟
عملکرد اسکوچیچ از لحاظ نتیجهگیری فوقالعاده بود. از نظر فنی نیز به نظر میرسد او توانست سبک مدنظر خود را در تیم جا بیاندازد. تراکتور در فاز حمله از نظر آغاز بازی، گردش توپ، نفوذ به مناطق دفاعی حریف و گلزنی بسیار خوب عمل کرد. در فاز دفاعی نیز استفاده از پرس در نقاط مختلف زمین و بازی تحت فشار به خوبی پیاده شد.
از دیدگاه شما، ستون اصلی تیم قهرمان چه عاملی بود؟
آنچه بیش از هر چیز تعیینکننده بود، عملکرد هماهنگ و یکپارچه کل تیم بود. برخلاف سالهای گذشته که بازیکنان خلاقی در اختیار تیم بودند اما خروجی لازم حاصل نمیشد، اینبار هماهنگی تیمی نقشی کلیدی ایفا کرد.
نقش هواداران در این قهرمانی؟
انکارناپذیر است. هواداران در طول فصل گذشته با حمایتهای جانانه و بدون حاشیه تاثیر بسزایی در این موفقیت داشتند و به معنای واقعی یار دوازدهم بودند. هواداران تراکتور همیشه سهم عمدهای در موفقیتهای این تیم داشتهاند. من به آنها دستمریزاد میگویم.
آیا تراکتور توان قهرمانی در آسیا را دارد؟
هنوز زود است که در این مورد صحبت کنیم ولی باید تیم برای حضور در این رقابتها تقویت شود. باید اذعان کنیم که تیمهای تیمهای عربستانی با سرمایهگذاریهای خوبی که انجام دادهاند، از نظر فنی در سطح بسیار بالاتری قرار دارند و رقابت با این تیمها دشوار است.
کدام لحظه از دوران مربیگری شما در تراکتور برایتان فراموشنشدنی است؟
صعود تیم جوانان تراکتور به لیگ برتر کشور در سال ۱۳۹۲ و دو پیروزی مقابل صبای قم و نفت مسجدسلیمان در فصل ۹۳–۹۴ از جمله خاطرات شیرین من هستند. با این حال، اردیبهشت ۱۳۹۴ و وقایع آن دیدار تاریخی، تلخترین خاطره دوران مربیگری من به شمار میرود.
اگر تراکتور در آن دیدار سرنوشتساز سال ۱۳۹۴ پیروز میشد و به قهرمانی میرسید، مسیر تیم چگونه تغییر میکرد؟
دو سناریو قابل تصور است اینکه یا مشکلات ساختاری باشگاه به واسطه قهرمانی پنهان میماند و یا با بهرهگیری از اعتمادبهنفس حاصل از قهرمانی، احتمال تکرار موفقیتها در سالهای بعد افزایش مییافت. در هر صورت، پایداری آن موفقیت تضمین شده نبود.
به نظر شما چرا قهرمانی تراکتور زودتر محقق نشد؟
تراکتور در برخی فصلها ظرفیت قهرمان شدن را داشت اما ضعف فنی و حواشی عوامل اصلی ناکامی بود. هیچ عاملی به اندازه تسلط فنی و تاکتیکی بر رقبا نمیتواند تضمینکننده موفقیت باشد. عوامل بیرونی نیز تأثیراتی داشتند، اما نقش آنها از نظر درصدی محدود بود. با ورود سیستم VAR، تأثیر این عوامل بهطور محسوسی کاهش یافته است.
دستهای پشتپرده فوتبال ایران تا چه اندازه به تراکتور لطمه زدند؟
مهمترین لطمه روی تمرکز بازیکنان بوده که همواره با حاشیهها تیم را از مسیر خود خارج کرد. این مسئله گاهی ناشی از فضای درون تیم و گاهی نیز حاصل نگاههای سنتی بود که حق قهرمانی را صرفاً برای برخی تیمهای خاص قائل بودند!
کدام نسل از بازیکنان تراکتور را میتوان طلاییترین نسل این باشگاه دانست؟
نسل فعلی این ظرفیت را دارد که به عنوان نسل طلایی در تاریخ باشگاه شناخته شود زیرا توانسته است از دو جنبه سبک بازی و کسب نتیجه به موفقیت دست یابد. در سالهای گذشته نیز بازیکنان ملیپوش و برجستهای حضور داشتند، اما فقدان وحدت و همدلی مانع از دستیابی به موفقیتهای بزرگ شد.
اگر امروز هواداری را ببینید که ۱۰ سال پیش پس از ناکامی تیم اشک ریخته بود، چه پیامی به او میدهید؟
دوران تلخیها تمام شده است. اکنون زمان حمایت مجدد، همدلی و انگیزه برای تکرار این موفقیت در سه جبهه پیشرو یعنی لیگ برتر، جام حذفی و لیگ نخبگان آسیاست. البته نباید سوپرجام را هم از یاد برد.
در پایان، ارزیابی شما از جشن قهرمانی چیست؟
با وجود تلاش زیاد برگزارکنندگان، مراسم از نظر کیفیت فاصله زیادی با نمونههای جهانی داشت. کمیت مراسم خوب بود اما از نظر محتوایی و اجرا میشد بهتر عمل کرد.
گفتگو از علیرضا غریبنژاد
انتهای خبر/