به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، تراکتور درحالی در آستانه قهرمانی در لیگ برتر قرار گرفته که این موفقیت بیش از هر چیزی مرهون یک عنصر کلیدی است به نام ثبات. فاکتوری که در سالهای گذشته همواره جای خالیاش در ساختار این تیم احساس میشد و حالا به برگ برنده باشگاه پرطرفدار خطه آذربایجان تبدیل شده است.
نگاهی به کارنامه سالهای اخیر تراکتور نشان میدهد آخرین بار که این تیم فصلی کامل را با یک سرمربی پشت سر گذاشت، به لیگ شانزدهم و حضور امیر قلعهنویی بازمیگردد. پس از آن، تراکتور هرگز نتوانست روی نیمکت خود آرامش و ثبات را تجربه کند و بارها شاهد تغییر و تحولات پرشمار در کادر فنی بود.
خصوصیسازی باشگاه و واگذاری آن به محمدرضا زنوزی نیز در ابتدا به این بیثباتی دامن زد. سالهایی که در آن تراکتور به رکورددار تغییر سرمربی تبدیل شده بود و هر فصل با چند چهره مختلف در جایگاه سرمربی به میدان میرفت. این عدم ثبات به سطح مدیریتی باشگاه نیز سرایت کرده بود؛ مدیرانی که عمر کاریشان به ندرت به چند ماه میرسیدند و با تصمیمات شتابزده، فرصت ساختن ساختار پایدار را از باشگاه میگرفتند.
با این حال، فصل جاری برای تراکتور فصل متفاوتی بوده است. تزریق ثبات به بدنه مدیریتی و کادرفنی با تصمیمات منطقی، دوری از هیجان در انتخابها و اعتماد به مسیر تعریف شده، سبب شده تا این تیم پس از سالها روی ریل آرامش و ثبات حرکت کند. نتیجه این مسیر، چیزی جز بازگشت تراکتور به صف مدعیان و بدل آن به شانس شماره یک قهرمانی نبوده است.
موفقیت این تیم محبوب به نوعی نشانهای روشن از این است که موفقیت در فوتبال، بیش از هر چیز از دل تداوم و انسجام بیرون میآید. آیا این مسیر پایدار خواهد ماند؟ زمان پاسخ خواهد داد، اما آنچه مسلم است، امروز، تراکتور ثمره ثباتی را میچیند که سالها در انتظارش بود.
انتهای خبر/