به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، ریکاردو آلوز، ستاره پرتغالی تیم فوتبال تراکتور یکی از مؤثرترین و باکیفیتترین بازیکنان خارجی لیگ برتر ایران است؛ بازیکنی خلاق و باهوش و البته بسیار محبوب در تیمش.
او در گفتگویی با رسانه پرتغالی «علیه مرزها» از تجربه زندگی و فوتبال در تبریز، شرایط تراکتور، زیرساختهای فوتبال ایران و نقش پرتغالیها در محبوبیت فوتبال در این کشور گفت.
در ادامه مشروح این گفتگو را میخوانید:
خبرنگار: امروز به شمالغرب ایران میرویم؛ به تبریز، شهری که باشگاه تراکتور و ریکاردو آلوز، یکی از بهترین بازیکنان این لیگ، آنجا حضور دارند.
آلوز: راستش ابتدا کمی در مورد آمدن به ایران تردید داشتم، اما بعد از پذیرفتن این پیشنهاد، این تجربه واقعاً زندگی من را تغییر داد. فرهنگ و ذهنیت متفاوتی را تجربه کردم که برایم بسیار لذتبخش بود.
خبرنگار: چند سال پیش، تونی اولیویرا سرمربی تراکتور بود و افسانهای در فوتبال ایران محسوب میشد. هنوز هم از او یاد میشود؟
آلوز: کاملاً. اینجا همه درباره تونی صحبت میکنند. آنقدر محبوب است که بعضیها حتی من را با او اشتباه میگیرند! به جای ریکاردو، من را تونی صدا میزنند و عکس میخواهند. این فقط نشاندهنده تأثیر فوقالعاده او در ذهن مردم است.
خبرنگار: سطح لیگ ایران را چطور دیدی؟
آلوز: لیگ ایران بسیار رقابتی است. حتی تیمهایی که روی کاغذ کوچکترند، بازیکنان باکیفیتی دارند. هیچ بازی آسانی وجود ندارد و نتایج همیشه قابل پیشبینی نیست. این سطح رقابت برایم شگفتانگیز بود.
خبرنگار: از وضعیت باشگاه تراکتور بگو. گفته میشود از نظر زیرساخت در شرایط خوبی قرار دارد.
آلوز: بله، تراکتور مالک خصوصی دارد و سرمایهگذاری زیادی شده است. امکانات تمرینی در سطح اروپا داریم؛ هتل، رستوران، سالن بدنسازی، زمینهای تمرین، استخر، سونا و ورزشگاه اختصاصی. همه چیز برای موفقیت مهیاست.
امسال همه چیز خیلی خوب پیش رفته و ما در صدر جدول قرار داریم. تا پایان فصل فقط چند هفته باقی مانده و باید ببینیم چه کارهایی میتوانیم انجام دهیم.
خبرنگار: در ایران، فوتبال تنها یک ورزش نیست؛ مردم با تمام وجود آن را زندگی میکنند. این شور و هیجان را از نزدیک لمس کردهای؟
آلوز: از همان روز اول رابطهای خاص و صمیمی با هواداران تراکتور داشتم. حالا سه سال است که اینجا هستم و در این مدت یکی از بازیکنان برتر لیگ بودهام. همین مسئله باعث شده همیشه از سوی هواداران با احترام، محبت و حمایت ویژهای روبهرو باشم؛ پیوندی عمیق بین من و آنها شکل گرفته است.
در تبریز، مردم فقط برای تراکتور زندگی میکنند. روز بازی، همه چیز در شهر متوقف میشود. خیابانها خلوت میشود، انگار همه به ورزشگاه رفتهاند یا پای تلویزیون نشستهاند و اگر تیم پیروز شود، یک جشن واقعی در شهر برپا میشود.
هواداران تراکتور بینهایت پرشورند؛ چیزی فراتر از آنچه در دیگر کشورها دیدهام. ورزشگاه ما ظرفیتی حدود ۷۰ تا ۸۰ هزار نفر دارد، اما در برخی مسابقات شمار تماشاگران به عددی فراتر از ۱۱۰ یا حتی ۱۲۰ هزار نفر هم رسیده است. اینجا {تبریز} فوتبال تنها یک مسابقه نیست؛ بخشی از زندگی روزمره مردم است.
خبرنگار: پرتغالیها در ایران جایگاه خاصی دارند، درست است؟
آلوز: مردم ایران بسیار مهماننوازند و پرتغالیها را دوست دارند. تونی در این مسیر درهای زیادی را باز کرده و نقش بزرگی داشته است. مردم او را نماینده فرهنگ پرتغال میدانند. این باعث شده ما پرتغالیها هم مورد محبت مردم قرار بگیریم.
خبرنگار: درباره کیروش چطور؟ او هم در فوتبال ایران اثرگذار بوده.
آلوز: قطعاً. اگرچه در تبریز زیاد درباره تیم ملی صحبت نمیشود و تمرکز مردم بیشتر روی تراکتور است، اما کیروش کار بزرگی انجام داده و اثرش باقی مانده است.
خبرنگار: زندگی اجتماعیات در تبریز چطور است؟ توانستی با محیط تطبیق پیدا کنی؟
آلوز: اوایل سخت بود؛ بخاطر غذا، زبان و فرهنگ متفاوت. اما به مرور عادت کردم. مردم اینجا فوقالعاده هستند. آنان بسیار مهرباناند و همیشه با من ارتباط میگیرند. با اینکه بیشتر زمانم را در تمرین و هتل میگذرانم، اما از گرمای رابطه مردم با خارجیها لذت میبرم.
خبرنگار: بازار تاریخی تبریز را دیدی؟
آلوز: بله، یکبار رفتم. گفتند روزی برویم که خلوت باشد، اما همین که وارد شدم و یک عکس گرفتم، دیگر نمیتوانستم قدم بعدی را بردارم! محبوبیت بازیکنان خارجی در اینجا واقعاً بالاست.
خبرنگار: هنوز هم ترافیک تبریز همانقدر شلوغ است؟
آلوز: باورکردنی نیست. از سه لاین، ششلاین میسازند و باز هم قفل است! در روزهای بازی اگر ببریم، ۱۵ دقیقه راه، سه ساعت طول میکشد!
خبرنگار: رانندگی هم میکنی؟
آلوز (با خنده): نه، اصلاً. بهتره رانندگی نکنم!
خبرنگار: در مورد غذا صحبت کنیم، با غذاهای ایرانی کنار آمدی؟
آلوز: بله. غذاها بر پایه گوشت و کباباند که من دوست دارم. «آبگوشت» غذای مورد علاقهام شده! واقعاً خوشمزه است. غذاهای متنوعی دارند. «فسنجون» هم خوشمزه است. مشکلی با غذا ندارم.
خبرنگار: اما حتماً دلت برای غذاهای پرتغالی تنگ شده.
آلوز: بله، قطعاً. هیچچیزی جای غذاهای پرتغالی را نمیگیرد!
خبرنگار: تطبیق فرهنگی خارج از فوتبال برایت سخت بود؟
آلوز: نه چندان. ایران، خصوصاً تبریز، محیطی بسیار آرام دارد. من همیشه احساس امنیت و صمیمیت داشتم. مردم واقعاً سخاوتمند هستند؛ حتی وقتی رستوران میروم و گاهی اوقات که میخواهم پول غذایم را پرداخت کنم، اجازه نمیدهند و میگویند که مهمان ما هستی.
خبرنگار: نقش زنان در جامعه ایرانی را چطور میبینی؟
آلوز: وضعیت بهتر شده. حالا به ورزشگاه میآیند، حتی اگر بخش جداگانهای داشته باشند. باشگاه ما هم تیم زنان راهاندازی کرده و نزدیک بود صعود کند. میبینم که زنان در خیابان، رستوران و فضاهای عمومی حضور فعال دارند و این اتفاق خوبی است.
انتهای خبر/