به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، مدیرکل اوقاف آذربایجانشرقی اخیرا در گفتگوئی از ارائه طرحی به کمیسیون مجلس جهت الحاق بافت مقبرةالشعراء با بافت امامزاده سیدحمزه خبر داده و گفته بود که با همافزائی اداراتکل اوقاف، ارشاد و شهرداری تبریز در صدد ایجاد یک مجموعه فاخر برای شهر تاریخی تبریز هستیم.
او با اعلام آمادگی تأمین مالی این طرح توسط ادارهکل اوقاف، همانند میدان امام علی (ع) اصفهان، یادآور شده بود که با اجرای این طرح، بزرگترین مجموعه آئینی تبریز در این مکان ایجاد میشود و مجموعه «حیدرتکیهسی» و «چاپار باشی» آباد شده و از وضعیت خرابه خارج میشود؛ در این راه آماده واگذاری ساختمان وقفی آزمایشگاه استان نیز هستیم.
او گفته بود که در اجرای طرح مذکور، خیابان ثقه الاسلام بهصورت زیرگذر اجرا میشود و چهار ضلع پیرامون مقبرةالشعرا بازگشایی شده و در نتیجه به مجموعهای شبیه حافظیه یا سعدیه شیراز یا میدان امام علی (ع) اصفهان تبدیل میشود.
روحالله رشیدی نیز در جلسه ۱۵ام مهرماه شورای شهر تبریز و در واکنش به این طرح گفته است که بعد از والمان و باغ گلستان، حالا پروژه بعدی محدوده تاریخی مقبرهالشعراء و ثقهالسلام است. یکسری ایدهها و آرزوهای بلندپروازانه که هیچ کمکی به توسعه شهر نخواهد کرد و تقاضا داریم اگر این طرح جدی شده و برای مطالعه آن در شهرداری اقدام کردهاند، هر چه سریعتر نسبت به جلوگيري از این امر اقدام کنند.
او ادامه داده بود: شهرداری نزدیک ۱۲۰ میلیارد تومان در اطراف مقبرةالشعرا هزینه میکند، اگر قرار است اوقاف عهدهدار این هزینهکردها باشد خب جلو بیاید؛ بافت تاریخی به نوعی شوخی تبدیل شده است و بعد از آن فاجعه بافت تاریخی والمان و باغ گلستان به سراغ مقبرةالشعرا رفتیم.
هرچند که سخنان مدیرکل اوقاف آذربایجانشرقی در ظاهر بسیار شیک و مجلسی بهنظر میرسد، اما وضعیت امروز مقبرةالشعرا نتیجه آزمون مدیران ادوار گذشته شهری است که ۱۵ سال مقبرةالشعرا را در میان فنس و گودبرداری و لودر محبوس کرد تا یک آمفیتئاتر و موزهای از آن میان پدید آورند.
حال آنکه اگر کسی خاطر داشته باشد، همان ایام ایده بلندپروازانه مدیران، ایجاد میدانی همانند نقشجهان بود که مقبرةالشعرا را به موزه قاجار متصل کند؛ اما خروجی تنها محوطهای کجومعوج شد که چنگی هم به دل هر بینندهای نمیزند.
حکایت نابودی و خاکبازی مدیران ارشد شهری در اماکن تاریخی روضه مصوری است که شاید دهها سال بعد دغدغهمندان عرصه تاریخ و فرهنگ با آن خون بگریند.
مگر نه آنکه فیروزه جهان اسلام را سالها پیش در تعجبآورترین حالت زیروزبر کردند تا از دل این تخریبها، پاساژهای عدیدهای بدون هیچ کاربری زائیده شوند.
یا دههها پیش بهبهانه ساخت مجتمع تجاری در چند متر آنطرفتر از مقبرهالعرفاء تبریز (باغ گلستان)، محل ترمینال قدیم را گودبرداری و اسکلتزنی کردند تا سالها این طرح را یله و بیصاحب رها کنند.
همین اخیراً نیز طرحی برای ایجاد مجتمعهای اقتصادی و… در اطراف میدان ساعت ارائه شده بود که با فشار افکار عمومی و شورای شهر تبریز علیالظاهر منتفی شد.
مخلص کلام اینکه حریم میراث تاریخی نباید بازیچه رویاپردازی یا منفعتطلبی مدیرانی شود که نگاهی بلندتر از پاساژسازی و تونلزنی ندارند و پیشینه، تمدن و هویت یک شهر را با تصمیمات خود به ورطه نابودی میکشانند. آری این شهر بدون زیرزمینهای والمان، پاساژهای سوتوکور مسجد کبود، آمفیتئاتر مقبرةالشعرا و… هم میتواند اصالت داشته و راحتتر بر کرانه تاریخ تکیه زند.
انتهای خبر/