ما به میدان نیاییم، دشمن می‌آید/ پرچم مقدس ایران روی دوش جوانان

گروه سیاسی آناج: ساعت نزدیک به 10 است و نرسیده به باغ گلستان سرودهای انقلابی شنیده و حضور مردم دیده می‌شود. گروه‌های مردمی کم کم گرد هم می‌آیند تا به سمت میدان نماز حرکت کنند. هرکس که می‌تواند پرچم ، پلاکارد و عکسی با خود حمل می‌کنند و گاهی شعارها را فریاد می‌زنند و گاهی سرودهای انقلابی را زمزمه می‌کنند.

پرچم ایران روی دوش ما باقی خواهد ماند

قدم به قدم که جلو می‌رویم، جوانان دهه هشتادی‌های زیادی پرچم ایران را روی دوش انداخته‌اند و با عشق سرودهای انقلابی را زمزمه می‌کنند. به یکی از دخترانی که پرچم روی دوش دارد، می‌گویم :”اجازه دارم عکس بگیرم؟ خبرنگارم” می‌گوید:” آره بگیر و بنویس که پرچم از روی دشمن نخواهد افتاد. آرزوی این را به گور می‌برند.”

همه دهه هشتادی‌ها جوانانی نیستند که تحت تاثیر شبکه‌های لندن نشین در فضای مجازی فعالیت می‌کنند، در راهپیمایی 22 بهمن تبریز دهه‌ هشتادی‌های بسیاری با چنان تعصبی از پرچم کشور و انقلاب حرف می‌زنند که می‌توان به آینده انقلاب اسلامی بیش از پیش امیدوار بود.

مردد ماندگانِ پیوستن به سیل جمعیت

در کنار خیل جمعیت در راهپیمایی امسال پیاده‌روهای تبریز هم مملو از جمعیتی است که به تماشای حاضرین می‌پردازند. برخی مردد در پیوستن به راهپیمایی کنندگان هستند و برخی چیزهایی را زیر لب زمزمه می‌کنند. دو مردی که چند قدم مانده به میدان ساعت کنار هم ایستاده‌اند، توجهم را جلب می‌کنند. یکی از آنها با گله به دیگری می‌گوید:” والله وضعیت اقتصادی خوب باشد من جلوتر از همه و در صف اول این راهپیمایی راه می‌روم، اما با این وضع اقتصادی…” مرد دیگری که کنارش ایستاده بود جواب می‌دهد:” اما اگر به میدان نیاییم، دشمن به میدان می‌آید.” همین را می‌گوید و مصمم به جمعیت می‌پیوندد.

پاینده باد خاک ایران ما

کمی مانده به جایگاه اصلی چندین جوان در حالیکه با خنده از کنار جمعیت رد می‌شوند با شور و عشق با صدای بلندگوها زمزمه می‌کنند و از کنار جمعیت رد می‌شوند.

اگرچه به سیل جمعیت نمی‌پیوندند اما با عشق به خاک کشورشان می‌خوانند و برای کشورشان زمزمه می‌کنند:” در راه تو کی ارزشی دارد این جان ما/ پاینده باد خاک ایران ما”