او تختیِ مردم بود، او خودِ مردم بود

گروه ورزشی آناج/ یادداشت میهمان؛ امروز هفدهم دی ماه است، سالروز درگذشت چهره فراموش نشدنی که تا ابد او را یاد خواهیم کرد، امروز حسرت نداشتن جهان پهلوان ۵۳ ساله شد، اگر چه هیچ خاطره ای از او نداشته‌ایم و کم سن‌تر از آن بودیم که تصویری از هنرنمایی‌ها، کشتی‌های تکنیکی و نبردهای جانانه او در یوکوهاما و ملبورن داشته باشیم، اما امروز در روز پایان تختی به یاد جهان پهلوان هستیم.

اگر شما فکر کنید که تختی پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ایران است سخت در اشتباهید، کشتی‌گیران بسیاری بودند که بیشتر از او مدال آورند اما او مدالی آورد که هیچ کسی نمی‌تواند برای رقابت بر سر آن مدال حتی وارد تُشک شود، مدال او بسیار بزرگ‌تر این حرف‌هاست، مدال او مردم است، مردم!

وقتی «عبدالحسین فعلی» مربی نابغه دنیای کشتی استعداد غلامرضا را دید، فکر می‌کنم هیچ وقت فکرش را هم نمی‌کرد که زمانی آقا تختی استاد تمام گوش شکسته‌های عالم باشد، تختی که از کودکی با هزاران مشکل، فقر و حتی مرگ دست و پنجه نرم می‌کرد می‌دانست که این آهن نفس باید چنان ضربه‌های سنگینی بخورد که صیقل شود تا آقا تختی درون او زنده شود.

“عرب” دوست صمیمی او می‌گوید: یکی از کارهایی که در آن زمان خیلی به محبوبیت او افزود اتفاقات بعد از زلزله بوئین‌زهرا بود. او به بازار رفت و مردم از آنجایی که به او اعتماد داشتند دست در جیب‌شان می‌کردند بدون آنکه بشمرند در کیسه می‌ریختند. این محبوبیت تختی بود که مردم اینگونه اعتماد می‌کردند و او این پول‌ها را در بین مردم تقسیم کرد. هر وقت می‌خواستند از عکس او برای تبلیغات استفاده کنند این کار را نمی‌کرد و این موضوع را سوء استفاده تلقی می‌کرد، با همه مهربان بود و نیاز همه را برآورده می‌کرد.

تختی به دلیل همین کمک‌ها از فشار مالی رنج می‌برد اما وقتی پیشنهاد بازی در فیلم‌های تبلیغاتی عسل را به او می‌دهند در جواب می‌گوید: «من با خوردن عسل پهلوان نشدم! خاک و خُل خوردم و خوراک‌ام نان و پنیر بود و با سختی‌ها ساختم و تمرین کردم تا به جایی رسیدم.»

آری او خود مردم بود نه از سرمایه‌داران بود، نه از سیاسیون، نه از مسئولین بود نه از دیگران، او فقط و فقط در جبهه مردم بود چون او تختی مردم بود.

نگارنده: علیرضا امیری

انتهای پیام/