رفع حاشیه‌نشینی؛ انتقال یا ظرفیت‌های درون‌زا؟!

به گزارش آناج، بخش اول این گفت‌وگو که با ارائه فریدون #بابایی‌اقدم و روح‌الله #رشیدی منتشر می‌شود، به مفاهیم و اتمسفر حاشیه‌نشینی صرف شد.

سیاست بازآفرینی..

بابایی‌اقدم ضمن اشاره به اصطلاحات جهانی در زمینه حاشیه‌نشینی، از خلاء آماری دراینباره سخن گفت و اظهار داشت: درسال۸۴ مطالعه‌ای انجام شد و جمعیت بافت آسیب‌پذیر، ۴۰۰هزار نفر اعلام گردید. درحالی که از آنروز به بعد نه‌تنها بافت‌های حاشیه تثبیت نشد بلکه همیشه شاهد زایش بافت‌های فرسوده و حاشیه بودیم.

عضو شورای شهر تبریز یادآور شد: وضعیت این شهر طوری نیست که ما به فکر انتقال باشیم. از ۲۵هزار هکتار وسعت تبریز تنها ۱۴هزارهکتار بافت پر داریم و مابقی خالی است.

وی ادامه داد: از ۱۴هزار هکتار بافت پر، ۶هزار هکتار بافت مسئله‌دار مشاهده می‌کنیم که نیازمند بازآفرینی است.

بابایی‌اقدم، سیاست انتقال را صرفا برای ۴۸هکتار منطقه پرخطر، متوجه کرد و گفت: در مابقی مناطق آسیب‌پذیر می‌توانیم از سیاست‌های درجاسازی یا احیای بافت فرسوده استفاده کنیم.

یک راه طی شده..

دیگر میهمان این برنامه، حاشیه‌نشینی را جلوه‌ای از نابرابری تلقی کرد و از پیامدهایِ جامعه‌شناختی این نابرابری، سخن به میان آورد. رشیدی گفت: اصطلاح حاشیه‌نشینی اگرچه ناپسند به‌نظر می‌آید اما انتقادی‌تر از سکونت‌گاه غیررسمی است. ادبیات دولتی این پدیده، خنثی‌سازی اثر مطالبه‌گری آن مفهوم تلقی می‌شود.

این فعال اجتماعی به تعبیر خود از یک راه طی شده سخن گفت و اظهار داشت: بنده بزرگ‌شده‌ی محلات حاشیه هستم و معتقدم اگر موانع و غل‌وزنجیر توسعه شهر از میان مردم ساکن در آن مناطق برداشته شود، موتور محرّک پیشرفت خواهند بود.

رشیدی “انتقال” را از منظر جامعه‌شناسی منتفی دانست و خاطرنشان‌ ساخت: روش انتقال بخاطر پیامدهای هویتی و فرهنگی، روش منسوخی است. مگر در حالت‌های فوق‌العاده اضطراری. تا وقتی که از ظرفیت‌های درون‌شهری استفاده نکرده‌ایم، مجاز به جابجایی ۱۲هزار خانوار نیستیم.

در قسمت‌های بعدی به موارد مصداقی، پرداخت خواهد شد. ادامه دارد..