به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، تیم ملی پارادومیدانی دانشآموزان ایران در مسابقات جهانی صربستان با کسب ۲ مدال طلا و ۴ برنز به نایبقهرمانی رسید. سیما موتاب وطنی، مربی تیم ملی و دو ورزشکار از آذربایجانشرقی با اسامی سارای رحیمی و آیشن قنبری در این افتخار سهم ویژهای داشتند.
خانم مربی، نخبه ریاضی و عاشق ورزش توانیابان
سیما موتاب وطنی با ۹ سال سابقه در هیأت جانبازان استان، سابقه حضور در المپیاد ریاضی و مقام دوم کشوری را دارد. او با ۳ ورزشکار از آذربایجان شرقی وارد رقابتهای انتخابی شد و در نهایت با تیمی از ۶ دختر توانیاب به صربستان اعزام شد. تیم او در کنار افتخارآفرینی، با چالشهایی مثل تغییر قوانین مسابقات نیز مواجه بود.
وی که پیشتر معلم مدرسهای غیرانتفاعی بود، بهخاطر مخالفت مدیر مدرسه، بین تدریس و مربیگری یکی را انتخاب کرد و مربیگری را برگزید. او میگوید عشق به دختران ورزشکار باعث شد تدریس را رها کند، هرچند از مسئولان انتظار دارد در استخدام رسمیاش همکاری کنند.
او و شاگردانش گفتگویی با ایرنا انجام داده و راجع به این موفقیت در مسابقات جهانی و چالشها و برنامههای پیشروی خود صحبت کردهاند که گزیدهای از این مصاحبه را در ادامه میخوانید.
یک انتخاب سخت میان ۲ عشق
موتاب وطنی در این مصاحبه راجع به چالش مربیگری و تدریس به صورت همزمان و مشکلاتی که برای او به وجود آورد، گفت: «چالش میان تدریس و مربیگری باعث شد با وجود علاقه به آموزش، تدریس را کنار بگذارم و تمام تمرکزم را صرف تیم ملی کنم. متأسفانه حمایتی برای رفع این تعارض صورت نگرفت و امیدوارم در آینده شرایطی فراهم شود که مربیان دغدغه مرخصی و ناهماهنگی نداشته باشند. همچنین درخواست دارم پس از سالها فعالیت مؤثر در حوزه ورزش، زمینه استخدام رسمیام فراهم شود.»
این مربی در مورد برنامه آینده تیم ملی تصریح کرد: «برنامه فعلی تیم، آمادهسازی برای پاراآسیایی دبی در آذرماه است. از خانوادههای دختران توانیاب میخواهم تا فرزندانشان را به هیأت جانبازان معرفی کنند تا استعدادها شکوفا شود.»
سرنوشتی که با یک تماس تلفنی تغییر کرد!
نامش سارای رحیمی است. دانشآموز کلاس نهم که پای راستش از زانو به پایین مصنوعی است. میگوید که قبلاً شناگر بوده و با یک تماس و آشنایی با خانم موتاب وطنی مسیرش تغییر کرده است. او پس از این آشنایی و تنها در ۹ ماه با تمرین در سه ماده دوومیدانی موفق به کسب مدال برنز پرتاب نیزه جهان شد.
رحیمی درباره شرایط مسابقات پارالمپیک دانش آموزی صربستان اظهار داشت: «سطح رقابتها بسیار بالا بود. رقیبان ما از کشورهای برزیل و دیگر کشورها بسیار قوی بودند. یک مسئله مهم این بود که کلاسهای معلولیت در این مسابقات ادغام شد، اگر کلاسبندیها مجزا بود، بدون شک تعداد مدالهای تیم ما بیشتر میشد. کلاس من F۴۴ هستم و از زانو به پایین پای راستم مصنوعی است. این موضوع هنگام پرتاب و سر خوردن باعث مشکل میشود، چون پای مصنوعیام تکیهگاه اصلیام است.»
چالش تمرین زیر نور مستقیم آفتاب
وی با انگیزه فراوان تمرین میکند تا به پارالمپیک برسد، اما در این راه با چالشهایی روبهرو است، او درباره مشکلات خود و انتظاراتش از مسئولین بیان کرد: «انتظار داریم که از نظر مالی، روانی و امکانات تمرینی حمایت شویم، در حال حاضر در ورزشگاه باغشمال تبریز، زیر نور مستقیم آفتاب تمرین میکنیم. امیدواریم سالن دائمی و استانداردی در اختیارمان قرار بگیرد، فقط رفتوآمد به محل تمرین برای من حدود ۲۰۰ هزار تومان هزینه دارد.»
ملیپوش پارادوومیدانی تبریز در پاسخ به این سوال که چطور بین درس و ورزش تعادل برقرار میکند، گفت: «مدرسهام شیفتی است و بعد از تمرین، زمان را برای مطالعه اختصاص میدهم. نظم برای من خیلی مهم است، از خانم تقیپور، مدیر مدرسهام، بابت همکاری و درک شرایط تشکر میکنم. حتی خانم موتاب وطنی در درس ریاضی هم به ما کمک میکنند. هر روز حدود ۲ ساعت تمرین میکنم.»
این روز را تصور نمیکرد!
آیشن قنبری، ورزشکار ۱۵ سالهای است که پیشتر در شنا، والیبال و ژیمناستیک فعال بوده و پس از ۸ ماه تمرین در رشته پرتاب دیسک، مدال جهانی گرفت. آیشن میگوید حضور روی سکوی جهانی حس غرور خاصی داشت و حالا هدفش، مدالآوری در پارالمپیک است.
دختر افتخارآفرین در این گفتگو از تجربه حضور در مسابقات جهانی صحبت کرد و خواستار حمایت بیشتر از رشتههای پارا و توجه مسئولان به تمریناتشان شد: «هیچ وقت فکر نمیکردم روزی بتوانم در مسابقات جهانی مدال بگیرم. وقتی روی سکو رفتم، به خودم افتخار کردم که با وجود توانیاب بودن، توانستم موفق شوم. رقیبان ما از برزیل و یونان بسیار قوی بودند، اما با لطف خدا نتیجه خوبی گرفتیم. من در کلاس F۴۶ هستم. مربیان بسیار با حوصله و دلسوز هستند و واقعا در این مدت تا پای سکوی مدال، کمک زیادی به ما کردند.»
رحیمی از اهداف خود نیز سخن گفت، اینکه هدف نهاییاش شرکت در پارالمپیک است و امید دارد تا در سه تا چهار سال آینده در این رقابت بزرگ، روی سکوی نخست قرار بگیرد. وی به همنوعان خود نیز این پیام را داد: «توصیهام این است که معلولیت را محدودیت نبینند ورزش برای ما فرصت دیده شدن و شکوفا شدن است. روزهای اردو برای من شادترین روزهاست و ورزش انرژی زیادی به من میدهد.»
انتهای خبر/