اینجا همه چیز عادی است

به گزارش خبرنگار سرویس اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «آناج»، پنجشنبه هجدهم اردیبهشت‌ماه؛ مردم در خیابان‌ها به سمت «ائل‌گلی» و «نصف راه» و… سرازیر می‌شوند این سومین هفته‌ای است که مردم جشن قهرمانی می‌گیرند. در هر محله و کوچه، ردپایی از شادی به چشم می‌خورد. ما هم پیش از اتمام بازی، راهی ایل گلی می‌شویم. ماشین را در چند کوچه پایین‌تر پارک می‌کنیم تا راه برگشت آسان‌تر باشد.

از همان جا، مردم با گوشی‌های در دست، به سمت محوطهٔ استخر می‌آیند. صدای بوق‌ها و فریادها، از وضعیت بازی خبر می‌دهد. انگار برای بسیاری، نتیجه بازی اهمیتی ندارد؛ گویی همین که قهرمانی پس از ۵۵ سال به‌دست‌آمده، کافی است تا تمام شهر در پوششی از رنگ قرمز فرورود از بازار تا خیابان‌ها و ویترین مغازه‌ها.

به محوطهٔ اصلی که می‌رسیم، انبوه جمعیت خودنمایی می‌کند. گروهی دور استخر حلقه‌زده‌اند و شعار می‌دهند و دور می‌زنند. اسپیکری بزرگ در گوشه‌ای گذاشته‌اند، اما صدایش در هیاهوی جمعیت گم می‌شود. مردم می‌کوشند با همخوانی، صدای خفهٔ بلندگو را جبران کنند. هر گوشهٔ استخر، آوای شعار دیگری شنیده می‌شود. به سمت پارکینگ می‌رویم. فضا بازتر است.

مردم ماشین‌ها را به هم چسبانده‌اند و بلندگوهای خودروها را روشن کرده‌اند. در محوطه‌ای ۲۰۰ متری، پنج گروه تشکیل شده؛ هرکدام با آهنگی می‌رقصند و می‌خوانند. باقی جمعیت بافاصله ایستاده‌اند و دست می‌زنند.

پشت محوطه استخر، پایین پله‌ها، جمعیتی انبوه بدون هیچ برنامه ازپیش‌تعیین‌شده‌ای گرد هم آمده‌اند. رفت‌وآمد سخت است، اما کسی کاری به کار دیگری ندارد. فقط صدای ممتد شیپورها و شعارهای پراکنده فضا را پرکرده است. انگار همین کناره بودن بی‌هدف، برایشان معنا دارد.

اینجا همه چیز عادی است، اما روایت برخی از این عادی بودن، گاه به کج‌فهمی می‌گراید. همان‌ها که از هیاهوی شیپورها، «آژیر خطر» می‌سازند و از همهمه شادی، «غرش طوفان»! تحریف گرانی که می‌خواهند این جشن خودجوش را به ابری تیره تبدیل کنند تا سایهٔ ترس بر چهرهٔ واقعیت بیندازند. حقیقت اما ساده‌تر است مردم آذربایجان، سربندان وحدتِ این سرزمین‌اند؛ فرزندانی از خانواده بزرگ ایران که شادی‌هایشان ریشه در خاکی دارد که نامش ایران است.

آنها در سایهٔ آرمان‌های انقلاب، همواره حفاظت ز این خاک و نام بوده‌اند. تبریز، شهری که همیشه پیشانیِ تاریخ ایران را با خونِ وفاداری‌اش نوشته، امروز هم همان تبریز است شهری که شادی‌اش را در آغوشِ میهن جاری می‌کند و فریادهایش، نوای همبستگی با آرمان‌های انقلاب است.

انتهای خبر/